IoveuntoId

meğer hiçbir şeyin eksik olmadığını sandığım hayatımın tan ortasında kocaman bir boşluk varmış, sen tamamlayınca anladım.

IoveuntoId

"bak, onu aldım," diyordu dünya uçsuz bucaksız gökyüzünü yüzümüze dikerken. "ama sen kalacaksın. öyle bir kalacaksın ki hem de, bu uçan kuşlar, bu el ele tutuşmuş parkta koşturan çocuklar, bu renkli balonlar dokunacak sana. bir şey yemeye ihtiyaç duymak, yataktan kalkıp yüzünü yıkamak zorunda kalmak hep rahatsız edecek seni. onu aldım, sen yaşayacaksın ve böyle yaşamak dokunacak kanına."

IoveuntoId

sonra bir gün geliyordu işte, geçiyordu hepsi. unutuyordun biraz biraz, en azından yaşayacak kadar. iki lokma bir şey yiyip dışarı çıkacak kadar. sevecek kadar birini, unutuyordun. değil kalbine, kemiğine kazınmış bir kesik oluyordu bu senin; mezarda bile yanından ayıramıyordun. teninin altındaydı, saramıyordun. acıtıyordu, acıyan neresi diye sorana gösteremiyordun. birini kaybetmek böyle bir şeydi işte. ve sadece ölümle kaybedilmiyordu insanlar.
• Reply

IoveuntoId

sevdiğim ne varsa,
          henüz veda ederken özlerdim
          ondandır bu yorgunluklarım
          dinlensem geçmez ki,
          beklesem geçmez ki,
          kavuşmak lazım bana
          vedasız bir dünya
          ümit içinde gelecek
          bir masa lazım bana
          karşımda sen gülecek.