İlke’nin ağlamaktan kızarmış suratı bir anda Esved'in derin silüetine büründü. Gözlerimi kırpıştırdım üst üste. Güzel gülümsemesiyle
bana bakarken, toparlanmak düşündüğüm kadar kolay olmadı. Çıkmak istediğim düsüncelere tekrar
tekrar düştüm.
Nasıl düşmezdim?
Bana çelme takıp düşüren, aynı zamanda da yürümemi sağlayan adamdı…