Isang nocturnal micro-zombie.
Tulog ang diwa, habang mulat ang mga cute na mata sa gabi.
Habang nahihimbing naman sa umaga ay nangangarap magkaroon ng konting puwang sa mundong ibabaw.
Halos araw-araw bumaba sa Gil Puyat, puyat, sakay ng "napakaluwag" na multicab galing sa puyatang trabaho.
Paglilinaw lang. Hindi ako call center agent. Hindi rin call boy.
Sumasakay ng LRT. Patayong natutulog na pagitan ng mga nag-uumpugang mga tenga at balikat ng mga nagsisiksikang puyat, pawisan, gusot, at lamog na  mamamayan na kung tawagin ng ating presidente ay "Boss".
Minsan nagsusulat. Minsan.
Minsan kapag nagpapaantok, nakakapagsulat ako ng tulang may sampung salita.
Minsan kapag naghihintay ng inorder sa Mang Inasal, nakakapagsulat ako ng maikling kwentong may tatlong daang salita.
Minsan kapag naghihintay makasakay ng LRT, nakakapagsulat ako ng isang nobelang may limampu't pitong kabanata. 
Minsan 'di rin natatapos ang inumpisahang isulat. 
Kagaya na lang ngay...