M.

Ağlamak sorun değildi lakin ağladığını gizlemeye çalışmak ve sanki hiç ağlamamış, için çekilmemiş gibi çıkıp yeniden gülümsemek çok zordu.

Biraz yaşayacaktık, sonra ölüp gidecektik. Neden bu kadar ağır yaralar açıldı ruhumuza? Neden bu kadar kırgınlık birikti kalbimizde. Anlamadım, anlayamadım...

"Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder." diyor Tolstoy. Çünkü iyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Hatıralar acı verici şeylerdir. Çünkü hatıra olmuş şey, muhtemelen bir daha hiç yaşanmayacak kadar uzaktadır.

"Ya bir yol bul,
           Ya bir yol aç,
           Ya da yoldan çekil."

"Bir insan birçok şeyden korunabilir ama iyi bir insanın kötülüğünden korunamaz. Çünkü kalbi ne kadar acırsa acısın; ne aklı ne de dili buna kötülük demeye varmaz."

"Fâriğ olmam etsen yüzbin cefâ sevdim seni 
           Böyle yazılmış alnıma kilk-î kazâ sevdim seni
           Ben bu sözden dönmezem devreyledikçe nûh-felek
           Şâhid olsun aşkıma arz u semâ sevdim seni."
          
          

"Beklemek hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız."

"Her şey gitti, uzaklaştı. Ağlayan ben değilim, hatıralarım ağlıyor."

"Ben koca bir çınarı hedefleyen ancak rüzgarda savrulan kurumuş bir sonbahar yaprağıyım. Böyle devam edersem, paramparça olacağım."

Belki, gerçekten mutlu olmanın tek yolu yitirmektir?