„Jestem spętana, ale nie ulegnę.
Pokażemy im, co to ból.
Z każdym krokiem wykuwam własne przeznaczenie.
Wszyscy ludzie mają wady, a jednak ufam im bardziej niż bogom.
Spętane skrzydła i stopy na ziemi, zmierzam pod prąd fałszywych obietnic porządku i sprawiedliwości.
Nic tak nie pozwala poczuć, że żyjesz, jak wiedza, że możesz umrzeć.
Chodzenie boso po ziemi, to prawdziwa chwała.
Po co nam stopy, jeśli nie do kroczenia po ziemi.
Me skrzydła są spętane, lecz dusza lata wolno.
Ci, którzy osądzają, sami się skazują.
Nie wyrzeknę się krainy, która mnie ukształtowała, ani błędów.
Tylko ci, których kochamy, mogą złamać nam serca.
Nie można zniszczyć strzaskanej duszy.
Naprzód przez te niezmienną krainę.
Chcieli mieć diablice, to dostali diablice!
Świat jest piękny, nie ukrywajmy go.
Niegdyś byłam pełna wdzięku, teraz wypełnia mnie ból.
Spoglądanie na świat w czerni i bieli, czyni cię ślepym na wszystkie kolory życia.
Jestem twym mrokiem, jestem twoją prawdą.
Ci, którzy latają pośród chmur, tracą z oczu to, co dzieje się w dole.
Moje wady, to odznaki honoru.
Błędy nas kształtują.
Prawdziwa chwała jest piękna w swej niedoskonałości, szczera w emocjach i wolna dzięki swej słabości.
Czy mowa o łańcuchach, czy o skrzydłach, wszyscy jesteśmy spętani.
Nie upadłam przez pomyłkę, sama skoczyłam.
Moje złamane serce, wciąż krwawi.
Niegdyś myślałam, że powietrze powyżej jest cudowne, teraz mnie dusi.
Wolę szczerego grzesznika, od prawego kłamcy.
Moje skrzydła są ciężkie, lecz nie tak ciężkie jak moje serce.
Sprawiedliwość to kłamstwo potężnych, ja mam własne prawdy.
Moje skrzydła, nie pamiętają już wiatru.
Tylko śmierć może uwolnić mnie z kajdan, a ja jestem nieśmiertelna.
Dziś możemy upaść, ale i tak wytrwamy.
Nie wszystkie anioły są dobre."