‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‎ ‎‎‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‏‏‎ ‎‎ ‎‎‎‏‏‎ 𝙣𝙚𝙢𝙚𝙯𝙞𝙨.‏‏‎‎‏‏‎

Wybaczcie brak rozdziałów, ale od jakiegoś czasu namiętnie klepie w klawiaturę pisząc Constellation. Niestety ze względu na dość pokrętną fabułę, nie jestem w stanie publikować rozdziałów na bieżąco- do czegoś trzeba wrócić, coś zmienić, albo usunąć. Wiem, że cierpi na tym "GSUMK" ale mam ogromny zastój względem tej książki i jestem pewna, że zaraz po zakończeniu jej pisania, będzie musiała zostać poprawiona.
          Dziękuje za wyrozumiałość, Juszi <3

W następnym rozdziale rozpoczynamy akcje! zapraszam <3
          
          https://www.wattpad.com/1532331067-gdy-shakespeare-uczył-mnie-kochać-▪-b-weasley-cz-i

wstawiłam kolejny rozdział szeksipra! Ten, tak jak i poprzedni nieco krótszy, jednak nie chce wam przedłużać rozpoczęcia perypetii między Stellą a Billem,
          Zapraszam <3
          https://www.wattpad.com/1518934196-gdy-shakespeare-uczył-mnie-kochać-▪-b-weasley-cz-i

Moi mili
          Jestem niestety zmuszona was poinformować, że regularne rozdziały szekspira powrócą dopiero w kwietniu. Szkolna rzeczywistość jak zwykle mnie przytłoczyła a weekendy okazały się być zbyt krótkie, a ja zawsze chce oferować wam max moich mozliwości (choć w tym momencie nie jestem w stanie wykrztusić marnego procenta).
          Jestem też zła na samą siebie, za złą organizacje czasem, nawet Jesli wiem ze w moim życiu, takowa jest niemożliwa.

Wzięło mnie dziś na wspominki, a przyjemne ciepło rozgościło we mnie po znalezieniu notatek do mojego pierwszego w życiu fanfika, bo choć od tego czasu zmieniłam kolor włosów ze sto razy, zrobiłam kilka nowych kolczyków i tatuaży, znienawidziłam Shakespearea i przestałam się krzywić pijąc wytrawne wino, to wciąż jestem tą samą zakochaną w uniwersum Harrego Pottera nastolatką.
          Widzę wynik ciężkiej pracy i setki rozpoczętych książek przez ostatnie osiem lat, widzę że nabyłam umiejętność tworzenia ładnych zdań i tworzenia ludzkich bohaterów, to znaczy dla mnie wiele, bo to właśnie pisanie jest moją jedyną niezmienną pasją.

Spędziłam właśnie dwanaście godzin klepiąc w klawiaturę

O Bogowie ty zyjesz

To była szczególna chwila. Jak pokazywanie komuś prywatnej kaplicy, nieznanego nikomu innemu zakątka, miejsca jak plener Moneta, w które przychodzi się samotnie, aby marzyć o innych. To tutaj marzyłem o tobie, zanim pojawiłeś się w moim życiu.
          André Aciman.

XVI.
          
          Wczoraj stłukła mi kolejna jesień (wiosna jeszcze nie, bowiem wiosen wciąż przeżyłam jedynie piętnaście) i warto byłoby coś tu napisać. 
          Chyba nie zdziwię nikogo mówiąc, że nic się nie zmieliło, choć, z drugiej strony, w końcu mogę kupować legalnie bilety na koleo, to jednak wielka zmiana. Wracając, w zeszłym roku o tej porze byłam zupełnie innym człowiekiem, walczyłam z samą sobą, by przeżyć każdy kolejny dzień, męczyłam się w toksycznym dla mnie towarzystwie i straciłam wiele przyjaciół (na szczęście się ułożyło i teraz ponownie są częścią mojego życia). Teraz jest lepiej, dużo lepiej i to mnie cieszy, mam nadzieję, że pisząc mój siedemnastkowy post, będzie idealnie.
          
          trzymajcie się <33

Życie jest kruche, przelatuje jak piasek pomiędzy palcami. To pierwsze co przyszło mi na myśl.
          Techno był niesamowicie istotną częścią mojego życia, osobą dzięki której potrafiłam niejednokrotnie się uśmiechnąć w ciężkich momentach, nie pomyślałam jednak, że będę musiała kiedykolwiek przyswoić informacje, że już nigdy więcej nie usłyszę go na żywo.
          Alex był dzielny i walczył do końca, niech będzie dla nas przykładem.
          
          spoczywaj w pokoju techno.