J.B.

Dług zaciągnęła ona – niepomna, jakie brzemię niesie. 
          Ano wszakże – dług to dług.  
          A w końcu przyszedł jej czas rychły, by go krwią własną spłacić.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Obawiał się on tej części siebie, wiesz. 
          Przeto tajemnicę z tego uczynił – dla świata, a nade wszystko dla siebie, by nigdy nie imać się tej zgubnej, nieszlachetnej strony swej istoty.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Przeprasza cię, bo język wiąże mu wspomnienie tamtego dnia.
          Dnia, gdy stanęła na granicy, której nikt nie winien tknąć.
          Dnia, gdy zgasła w niej ostatnia iskra światła,
          zwiastując ciemności czas.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Ach, takci blisko był on.
          Szansę miał, wiesz.
          Na co?
          Pewnie nie uwierzy – lecz w swych rękach przyszłość jej trzymał. 
          Zmienić mógł, jeśliby jeno wiedział to, czego wiedzieć nie mógł.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Czegóż on tam szukał?
          Ano, prawdy chciał – i prawdę też otrzymał.
          Ale jednego przewidzieć naówczas nie przewidział.
          Po prawdzie, przewidzieć nie mógł,
          lecz długo jeszcze potem bolało go srodze,
          iż jednak może mógł – że powinien.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Dzień ten początkiem końca nazwali.
          Czas podzielono na przed jego śmiercią – i po jego śmierci.
          A wszystko, co po śmierci jego nadeszło, ino ciemność po sobie zostawiało.
          Szeptali, bo głośniej mówić się lękali, że wraz z nim ostatnią iskrę życia pochowali.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Czemu się uśmiecha? 
          Ano, zawsze się cieszy na wspomnienie jego. 
          Odbiciem jej był. 
          Miłością ją darzył, wiesz. 
          A ta miłość jego… ach, niewytłumaczalna była. 
          Bo jakże wytłumaczy, że kocha, ino nie tak, jak wszyscy?
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Nie chcieli mówić o niej – ojć, nie chcieli.
          Uważali, że nie warta słowa była. Że samo zło w sobie nosiła.
          Ja jednak pytał, bo czuł, że nie z wyboru była ona, jaka była. 
          Imię jej jak klątwę pisali, zaś ja prawdę chciał spisać, ażeby przyszłość tę prawdę poznała. 
          A jak wreszcie gadać zaczęli… ach, wątpić zaczął, wiesz. 
          Złogi na sercu miała – z samego żalu. 
          Nigdy tęsknić po nich nie przestała, choć bardzo, bardzo próbowała.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870

Cześć, Cześć, Serdecznie zapraszam do swojej powieści!
          
          „Od zawsze czułam, że ktoś mnie obserwuje.”
          
          Tylko że tym razem… on naprawdę tam był.
          
          Koszmary nie kończą się po przebudzeniu, a przeszłość nie pozwala jej odejść.
          Kiedy świat snu zaczyna przenikać do rzeczywistości, Renesme musi odkryć, kto – albo co – czai się w mroku…
          
           „Nim będzie za późno” to historia o strachu, który zna Twoje imię.
          O głosie w głowie, który nie zawsze należy do Ciebie.
          O granicy między snem a obłędem.
          
           Jeśli lubisz mroczne sekrety, realizm magiczny i historie, które wciągają od pierwszej strony — ta książka jest dla Ciebie.
          
           Odważysz się zajrzeć, zanim będzie za późno?
          https://www.wattpad.com/story/389609160?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Yuuki_Litero

Ano, chcesz, żeby ci o niej mówić, takć? 
          Jeszcze rozweselić cię ma? Aleś tyś życzeniowy jest. 
          Ale, dobrze, dobrze – ja opowie o niej, bo toć ona zawsze intencje dobre miała. 
          A wiada ci, że piekło wybrukowane tymi intencjami jest. 
          Zmora z niej była taka… 
          Psami byś poszczuł, powiada ci. 
          Toć wszystko zabrać potrafiła – i bezwstydnie uśmiech przy tym nosiła. 
          A tyś nie wiedział. Dopiero później patrzył, że nie ma – i jej też nie ma. 
          Ach, wkurzał się on na nią, drżał cały ze złości, ale sposób ona miała na niego.
          Ać, zresztą na kogóż sposobu nie miała. 
          Mówili, że szukali jej. Kto?
           Ano wszyscy.
          
          https://www.wattpad.com/story/402287870