İvan.

Buraları unutmuşuz amk.

Resim çizdiğimi söylediğimde gülüp geçti, 
          Ama o olsaydı eminim gecelere kadar düşünüp kafa yoracağımı hatta sinirden bir şeyler kıracağımı bilirdi.

```
          Soğuk gözlerine bakarken içeride ki ateşi arıyorum.
          Aşkının tadına vardığımda beri anlamsız geliyor bedenler.
          Ruhun meşale olsa da, gözlerin soğuk ve koyu.
          Bana mıydı bu bakışlarının eseri,
          Yoksa aşktan soğuduğun için mi bakıyorsun bana öyle?
          
          Dil döküyorum, ben herkes değilim diye.
          Dönüp gidiyorsun, sonra yine gelip kapımı çalıyorsun.
          Gidişin koysa da gönlüme, geldiğin an yüzüm güler.
          Cenneti bulsam ne fayda, ruhun yoksa orada.
          
          Papatya, ismini uzun zaman oldu anmayalı.
          Bir insan çiçeği nasıl bu kadar sevebilir ki?
          Bir insan bir çiçekte ruhu nasıl bulabilir?
          Bilmiyorum Papatya, kayboldum işte, gel bul beni.

Öldüğüm zaman aşkın anlamı kalmayacak, 
          Yine de, sevdiğimin öldüğünü görmekten çok ölmeyi göze alırım.
          Bende ki yerin o kadar zarif ve yumuşak.

☆

Fark etmiyor aslında, yüzünü görsem ne fayda duysam ne fayda.
          İsmini hatırlayamıyorum mesela, neydi adın?
          O kadar değişmişsin ki, son seferinden bir uzak.

you are my slow song. 

```
          
          Bakardım derinlere, süzerdim.
          Sorsan bana, "Bahar hangi renk?"
          Kahverengi derdim,
          Gözlerin derim Liva, o gözlerin...
          
          Seni Bahar ayında sevdim Liva, 
          Yeni başlangıç mevsimlerinde, sonlarında.
          Düşünmedim Yaz, Kış, Sonbahar.
          Sen benim İlk'im, Baharımdın.
          
          Ayrıldıktan sonra ne bahane, geride kalan sözler.
          Kaderin cilvesine ayak uydurma,
          Sokul yanıma, 'De ki.
          Sen benim İlk'im ve Baharım.

Sinir kapasitem o kadar dolmuş ve gözü körelmiş ki,
          Telefonu alalı iki ay oluyor ve bu gün onu cam masanın üzerine dört defa vurdum.
          Umarım bu gidişle sangwoo'ya falan dönüşmem.

Hiç mi sevmedin?
          
          Başlık buydu, yeri geldi sordum çoğu zaman soruldu.
          Kendi kaderimi yazabilseydim, her şey çok farklı olurdu.
          Açıkçası "Sevmek nedir?" derseniz duyguyu iki bedenle yaşamak derim.
          Karşılıksız sevilen kalpler hep kazanırdı, en azından romanlarda.
          "Seviyorum." dedi, sonuna sen ekleyerek.
          Anlamsızdır, biraz kalp kırar incinir duygular.
          Anlam vardır, bir yer değişikliği olunca.
          Diyemedim mesela "Seni seviyorum." çıkmadı ağzımdan, dilim düğüm oldu, boğazım tel.
          Seviyor muydum? Bilinmez.
          Kimi sevdim en çok? Kimin fotoğrafına baktım uyumadığım gecelerde?
          Bulanık bir silüet, kayboluyor yavaş yavaş.
          Akıp gidiyor ya zaman, kalıyorsun bazen o kafayla.
          Karanlığı boğuyordu, bir müddet göremedim önümü.
          Bu muydu karşılık yoksa bedel mi ödüyordum?
          Sevginin bedeli acıttıkça, gömüldüm siyah denize.
          Kokusunu, adını unutsam da gözleri aklımdan kalırdı.
          Öyle saf bir sevmek, 
          Karışım dikilip aniden;
          Çıkıp dese ki, "Hiç mi sevmedin."
          İlk gün olduğu gibi yine dilim tutulur boğazım düğümlenir belki,
          Diyemem, "Ben seni hiç sevdim."