Jenniepqww

Odamın camına tırmandım, cam kenarına oturup pencereyi açtım.
          	Rüzgarın soğukluğundan korkmadım o gece.
          	Beni üşüten tek şey rüzgar değildi.
          	Karanlık gökyüzüne bakıyordum, bir ışık arıyordum orada.
          	Yıldızlar bile gökyüzünü terk etmişti.
          	Çocukken de aynı şekilde cam kenarına oturup sadece beklerdim.
          	Çocukken odara neyi beklediğimi bilmiyordum, hâlâ daha bilmiyorum.
          	Elimde olsaydı o küçük kız çocuğuna sarılıp onu teselli ederdim, fakat böyle bir şansım olmadığını çok iyi biliyordum.
          	Gökyüzünün karanlığına baktıkça, kendi içime sakladığım karanlığı görüyordum.
          	Ne kadar yalnız olduğumu kabul edişimdi o gece.
          	Yalnızlığı sevmeye başlamıştım, yalnızlıkta beni seviyordu.
          	Yalnızlığı seversenız, yalnızlıkta sizi sever. Karanlığı severseniz, karanlıkta sizi sever. Hayvanları severseniz, hayvanlar da sizi sever. Ama insanları severseniz, onlar için aynı şeyi söyleyemem.
          	Bu yüzden, her şey arasında, sadece insanlardan nefret ediyor, sadece onlardan kaçmaya çalışıyordum.
          	Hayatımın en kötü anını geçirdiğimi düşündüğüm o gece, beni açıklığa kavuşturan tek geceydi.
          	Ve o kadar berbat geçirdiğim ilk gece, bir türlü son bulmadı.

Jenniepqww

@ MoonCrown03  Tam neden böyle yaratıldım diye ağlayacakken böyle bir yazı görmek beni gerçekten de mutlu etti. Kendimi sevmeye çalıştığım zamanlar tabii ki de oldu. Ama kendimi sevmek istemediğimi her seferinde anladım. Kendimi sevmeye çalıştığımda anlamsız bir rahatsızlık oluyor içimde, çok kötü bir şey yapmışım gibi hissediyorum. İçten içe de neden böyle olduğunu biliyorum tabii. Henüz çocukken gerçekten kaldırılması zor bir talihsizlik yaşadım. O zamanlar ne olduğunu anlamamıştım, henüz çocuktum. Biraz daha büyüdüğümde anladım o kişinin bana ne yaptığını. Çoğu zaman iğrenç hissettim kendimi, ölmek istedim. Daha sonra bu şekilde yaşayamayacağımı anlayıp unutmaya çalıştım. Sadece çalışmakla kaldı. Unutulmaz, kaldırılmaz bir şeydi benim için. Güçsüzün tekiydim zaten, dayanamazdım en küçük bir yaraya. Sonrasında acılarımla yaşamayı, onlarla nasıl başa çıkmam gerektiğini öğrendim. Başa çıkamadığım tek acım, geçmişimdi. Geçmişte yaşadığım o olay, beni tüm insanlara karşı şüphelendirdi. İnsanların bana sarılmasına, dokunmasına bile izin vermiyordum. Kardeşlerime bile yaklaşamaz oldum, ki kardeşlerim benim için her şeydi. Bu olayı insanlara anlatmaya utandım her zaman. En yakın arkadaşıma bile yıllar sonra, utanarak anlattım. Utancım kendimeydi, kendimden utanıyordum, iğreniyordum. Şimdi ise, geçmişimden kalan izlerle, yaşayan bir ölü olarak devam ediyorum.
• Reply

MoonCrown03

@ Jenniepqww insanlara bağlı kalmadan da yaşamak mümkün, ki hiç birinin bir vasıfları yok zaten. İnsan kendine yete bilmeli. Ben kendimi sevmezsem, kendime yetmezsem kim niye beni sevsin değil mi
          	  Kendini sevmek bencillik değildir, kendini sevmek acizlik değildir, hakk etdiğin sevgiyi görmüyorsan sen kendin kendini sevmelisin. Bu şansı kaçırmaları onların ayıbı
• Reply

Jenniepqww

Odamın camına tırmandım, cam kenarına oturup pencereyi açtım.
          Rüzgarın soğukluğundan korkmadım o gece.
          Beni üşüten tek şey rüzgar değildi.
          Karanlık gökyüzüne bakıyordum, bir ışık arıyordum orada.
          Yıldızlar bile gökyüzünü terk etmişti.
          Çocukken de aynı şekilde cam kenarına oturup sadece beklerdim.
          Çocukken odara neyi beklediğimi bilmiyordum, hâlâ daha bilmiyorum.
          Elimde olsaydı o küçük kız çocuğuna sarılıp onu teselli ederdim, fakat böyle bir şansım olmadığını çok iyi biliyordum.
          Gökyüzünün karanlığına baktıkça, kendi içime sakladığım karanlığı görüyordum.
          Ne kadar yalnız olduğumu kabul edişimdi o gece.
          Yalnızlığı sevmeye başlamıştım, yalnızlıkta beni seviyordu.
          Yalnızlığı seversenız, yalnızlıkta sizi sever. Karanlığı severseniz, karanlıkta sizi sever. Hayvanları severseniz, hayvanlar da sizi sever. Ama insanları severseniz, onlar için aynı şeyi söyleyemem.
          Bu yüzden, her şey arasında, sadece insanlardan nefret ediyor, sadece onlardan kaçmaya çalışıyordum.
          Hayatımın en kötü anını geçirdiğimi düşündüğüm o gece, beni açıklığa kavuşturan tek geceydi.
          Ve o kadar berbat geçirdiğim ilk gece, bir türlü son bulmadı.

Jenniepqww

@ MoonCrown03  Tam neden böyle yaratıldım diye ağlayacakken böyle bir yazı görmek beni gerçekten de mutlu etti. Kendimi sevmeye çalıştığım zamanlar tabii ki de oldu. Ama kendimi sevmek istemediğimi her seferinde anladım. Kendimi sevmeye çalıştığımda anlamsız bir rahatsızlık oluyor içimde, çok kötü bir şey yapmışım gibi hissediyorum. İçten içe de neden böyle olduğunu biliyorum tabii. Henüz çocukken gerçekten kaldırılması zor bir talihsizlik yaşadım. O zamanlar ne olduğunu anlamamıştım, henüz çocuktum. Biraz daha büyüdüğümde anladım o kişinin bana ne yaptığını. Çoğu zaman iğrenç hissettim kendimi, ölmek istedim. Daha sonra bu şekilde yaşayamayacağımı anlayıp unutmaya çalıştım. Sadece çalışmakla kaldı. Unutulmaz, kaldırılmaz bir şeydi benim için. Güçsüzün tekiydim zaten, dayanamazdım en küçük bir yaraya. Sonrasında acılarımla yaşamayı, onlarla nasıl başa çıkmam gerektiğini öğrendim. Başa çıkamadığım tek acım, geçmişimdi. Geçmişte yaşadığım o olay, beni tüm insanlara karşı şüphelendirdi. İnsanların bana sarılmasına, dokunmasına bile izin vermiyordum. Kardeşlerime bile yaklaşamaz oldum, ki kardeşlerim benim için her şeydi. Bu olayı insanlara anlatmaya utandım her zaman. En yakın arkadaşıma bile yıllar sonra, utanarak anlattım. Utancım kendimeydi, kendimden utanıyordum, iğreniyordum. Şimdi ise, geçmişimden kalan izlerle, yaşayan bir ölü olarak devam ediyorum.
• Reply

MoonCrown03

@ Jenniepqww insanlara bağlı kalmadan da yaşamak mümkün, ki hiç birinin bir vasıfları yok zaten. İnsan kendine yete bilmeli. Ben kendimi sevmezsem, kendime yetmezsem kim niye beni sevsin değil mi
            Kendini sevmek bencillik değildir, kendini sevmek acizlik değildir, hakk etdiğin sevgiyi görmüyorsan sen kendin kendini sevmelisin. Bu şansı kaçırmaları onların ayıbı
• Reply

Jenniepqww

O gece o kadar ağladım ki, bir süre sonra gözyaşlarım tükendi.
          Sadece hıçkırabiliyordum.
          O an sadece sarılmaya ihtiyacım vardı.
          Kimsemin olmadığının farkındaydım.
          Bu yüzden kollarımı kendime sararak kendime sarılmıştım.
          Bir teselli arıyordum sadece ama beni teselli edecek tek bir kişi bile yoktu.
          Kendi kendimi teselli ediyordum.
          O gece bütün hayatımı düşündüm.
          Ne kadar acınası bir hayat geçirdiğimi düşündüğümde, insanların beni neden devamlı terk ettiklerini anlamıştım.
          Ölmek istemiştim sadece.
          Eğer yaşamaktan vazgeçersem kaçabileceğimi, kurtulabileceğimi düşünmüştüm.
          Ama bildiğim bir şey daha vardı ki,
          Ben zaten ölmüştüm...