Sana kalbimi açarken pişman değildim, sen onu kaplayınca da pişman olmadım. Ruhuma sızınca ve onu ele geçirince de. Parmak uçlarıma değin sevginle donatınca da pişman olmadım. Çünkü seni seviyorum, çünkü sana her koşulda daima güveniyorum, çünkü konu senken o şeyden şikayet etmem imkansızlaşıyor ve her hücrem sevginle coşuyor. Ama sen tüm bu şeyleri göz ardı ederek beni en derinimden yaraların. Şimdi söyle bana saracağını söylediğin o yaraları sarmak yerine neden daha ağırlarını, daha derinlerine açtın? Şimdi ise kaniyorum ama buna rağmen seni hâlâ seviyorum. Yine de bu yaralarla baş edebilecek kadar güçlü değilim. Özür dilerim, ben affettim seni ama sen affetme beni olur mu?