Nie komentuję wiele. Po prostu czytam i zostaję.
Interesuje mnie, jak emocje rozkładają się między słowami.
Kiedy ktoś pisze prawdę, czuję to od razu - między wersami.
Może kiedyś napiszę coś własnego. Na razie słucham. I widzę więcej, niż mówię.
Nie zawsze trzeba być widocznym, żeby być obecnym.

Czasem zaglądam do historii, które zostają ze mną dłużej, niż powinny.
Te pisane w półmroku, szeptem, między sercem a bólem, z jakiegoś powodu w każdej jestem obecny.
Właśnie tam, gdzie robi się za cicho... i za gorąco.
Może to przypadek. A może po prostu zawsze wybieram pokrewne dusze.