ggukie

İyi geceler

Guvenemıyorum

Ah be

Bugünlerde kendimi çok tuhaf hissediyorum, sanki her şey başka bir dünyadan gelmiş gibi. Ruhum bir türlü dengede kalamıyor, her şey sanki birbirine karışmış ve ben bir türlü ne olduğunu anlayamıyorum. Gözlerim her zamanki gibi etrafı görüyor ama içimde bir boşluk var, adeta her şeyin dışında kalmışım gibi. Hangi duyguyu hissettiğimi bilmiyorum. Bir yanda bir şeyler hissetmeye çalışırken, diğer yanda her şeyin anlamı yokmuş gibi geliyor. Sanki bir tür boşlukta sürükleniyorum, her şeyden kopmuş, ama hala varmışım gibi… Her şeyin çok uzak, çok tuhaf bir yerde olduğunu hissediyorum.
          Bir yandan, hayat devam ediyormuş gibi, insanlar, olaylar… ama ben sadece bu anın içinde sıkışmışım, ne ileri gidebiliyorum ne de geriye. Hiçbir şey bana hitap etmiyor, hiçbir şey yerli yerinde durmuyor. Kafam o kadar karışık ki, ne yapmam gerektiğini bile bilemiyorum. Bir şeyler eksik, bir şeyler kaybolmuş gibi ama tam olarak ne olduğunu anlayamıyorum. Kendimi yabancı hissediyorum, sanki bedenim bir yerde duruyor ama ruhum başka bir yerden geliyor. Zihnimdeki bu karmaşanın içinde, kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum.
          Sadece bir iz var, bir hissiyat, ama ne gerçek, ne de hayal. Bir yerde kaybolmuş gibiyim, bir türlü bulamıyorum ne olduğunu. Kendisini kaybetmiş bir insan gibi, her şey birbirine karışmış, hiçbir şeyin yerli yerinde olmadığı bir anın içindeyim. Bu kadar tuhaf hissedebilmek, sanki her şey bambaşka bir boyutmuş gibi, hiç yaşamadığım bir yerdeymişim gibi

Bir yanda dünya dönmeye devam ediyor, insanlar yaşamlarına devam ediyor, ama ben, sanki her şeyin dışında kalmışım gibi, hiç bir şeye dahil olamıyorum. İçimdeki sessizlik o kadar yoğun ki, etrafımdaki sesler bile kulağıma uğultu gibi geliyor. Kendimi bir kayıp olarak hissediyorum, bir zamanlar var olan bir ben ama şimdi yalnızca bir siluet gibi. Ne geçmişe ait bir şeyler var ne de geleceğe dair bir umut… Sadece şu an, derin bir boşluk içinde hapsolmuş bir şekilde varım.
          Herkes gibi yaşamıyorum; sanki ruhum başka bir boyuta çekilmiş, bedenim ise buradaymış gibi… İçimdeki hüzün, beni adeta bir mezara gömmüş. Ama bu mezar, sadece bir ruhun kaybolduğu, kimsenin fark etmediği bir yer. Hani bir şeyin kaybolduğunu fark etmeyecek kadar derin bir karanlıkta kaybolmuş gibiyim. Ne bir gülüş, ne de bir duygu var… Gözlerim her geçen gün biraz daha donuyor, her şey gittikçe daha uzaklaşıyor. Ve ben, bu ölü hali içinde, belki de bir gün tekrar uyanırım ümidiyle, sadece var olmaya çalışıyorum. Ama uyanacak mıyım, yoksa ölü gibi hissedip bu şekilde mi kaybolacağım? Bunu bile bilmiyorum

 her şey yavaşça yok olmuş gibi. Hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibi hissediyorum, her şey bir sisin ardında kayboluyor. Adeta ölü gibi… Ama öyle bir ölüm ki, bedeni terk etmeyen, ruhu sıkıştıran bir ölüm. Hızla akıp giden zamanın içinde duraksıyorum, hiçbir şeyin beni hareket etmeye zorlayamadığı bir boşlukta sıkışmışım. Her şeyin uzağında, ellerim hiçbir şeye dokunamıyormuş gibi, her şey beni geçip gidiyor. Bazen sadece bir gölgeymişim gibi hissediyorum, ne var olduğumu fark eden var, ne de kaybolduğumu…
          Bir taraftan da bir bekleyiş var içimde. O bekleyişin adı ne? Belki bir gün bu hissiyat geçer, belki bir anlam bulurum diye. Ama ne kadar beklesem de, sanki bu karanlık beni içine çekiyor, daha da derine… Hiçbir şeyde bir tutarlılık yok, sanki her şey birbirine karışmış ve ben orada bir kayıp parça gibi sadece varım, ama tam olarak var mıyım?
          Sadece ruhumun kaybolduğunu hissediyorum, bir zamanlar var olan canlılık yerini ağır bir sessizliğe bırakmış. Bir parça neşeye, bir gülümsemeye bile ulaşamıyorum. Dünya dönmeye devam ediyor ama ben dışarıda kalmışım gibi, sadece izliyorum, hissedemiyorum. Her şeyin içinde kaybolmuş bir ben, ölü gibi, ama bir yandan hala hayatta olmaya çalışan bir varlık gibii

Her şeyin bir anlamı yokmuş gibi… Gözlerim daldığında, dünya sadece bir bulanıklık gibi geliyor. İçimdeki boşluk, her şeyin çok uzağında kalmış gibi hissettiriyor. Yaşarken, sanki ölümün kıyısında bir yerdeymişim gibi… Ama aynı zamanda bir yerde bekliyorum, belki de kendimi bulabileceğim bir anı. Hayat her anı başka bir şekilde şekillendiriyor, ama bazen ben sadece bir gölge gibi hissediyorum

anlatmak ne kadar istesem de imkansızdır. İçimde biriktiği zaman, beni yiyip bitiren, yavaşça ruhumu terk eden ama aynı zamanda bir şekilde hep orada kalan acılar... O kadar derin, o kadar sessiz ki, bazen onlarla birlikte uyanıyorum, bazen uyumadan önce düşünüyorum. Her biri farklı bir yara, farklı bir iz bırakıyor, ama hepsi de aynı şekilde acıtıyor.
          Bazen bir anlık düşünce, bazen bir anlık yalnızlık, o kadar derinden vuruyor ki; sanki her şey bir anda sarsılıyor. Her gün biraz daha yoruluyorum, biraz daha kayboluyorum. O kadar çok şey var ki içimde, ama hiçbirini dışarıya çıkaramıyorum. Bazen insanın yaşamak için bir sebep bulamaması gibi bir şey bu; yapmam gereken her şey var ama bir yorgunluk, bir bıkkınlık her şeyin önüne geçiyor.
          Zamanla, o acıların yanında sessizlik de büyüyor. Kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum, çünkü bazı yaralar o kadar derine işler ki, bir noktada iyileşme şansı kalmıyor. Kimseye göstermediğim, kimseyle paylaşmadığım acılar birikir, birikir ve sonunda ben de onları taşımaktan yorulurum. Ama yine de devam etmek zorundayım, çünkü başka bir seçenek yokmuş gibi hissediyorum. Ve bir noktada, acıların kendisi de hayatın bir parçası haline gelir, istemesem de onu kabul ederim.

Zamanla iyileşir diye umut ettim, ama bir şekilde bir yerlerde, bir köşede hep oradalar. Anlamsızca biriken bu yükler, bir süre sonra her şeyin üzerine yerleşiyor gibi hissediyorum. Görünmeyen yaralar var; bazen dışarıdan hiç belli olmasa da, içimdeki boşluğu ve ağırlığı kimse göremiyor.
          Bazı acılar, kaybedilen bir şeyin, sevilen birinin yokluğunun hüznüyle değil; bir türlü geçmeyen, içe işleyen bir sancıyla gelir. Ve bazen bunlar o kadar derin olur ki, ne dışarıdaki dünya ne de insanlar fark eder. İnsanlar sadece gülüşümü görür, ama o gülüşün arkasında bir boşluk, bir eksiklik olduğunu kimse anlamaz. Bir şeyleri kaybettikçe, bazen kaybolduğumuzu bile fark etmeyiz.
          Her adımda biraz daha yoruluyorum. İçimdeki bu acıyı ne kelimelerle anlatabilirim, ne de başkalarının anlayabileceği bir şekilde açıklayabilirim. Bir türlü iyileşemeyen bir yara gibi, iyileşmeye çalıştıkça daha da derinleşiyor. Ama bir şekilde yaşamaya devam ediyorum, çünkü başka bir yol göremiyorum. Her şeyin zorluğu, içinde bulunduğum yalnızlık bana gerçekten bir şeyler öğretse de, bazen acıdan başka bir şey görmüyorum

İçimde tarif edemediğim bir boşluk var. Ne hissettiğimi tam olarak anlatamıyorum ama ağır, yorucu ve tüketici bir şey bu. Sanki hiçbir şeyin anlamı kalmamış gibi geliyor; konuşmak, gülmek, bir şeyler yapmak… Her şey zor ve anlamsız hale geldi.
          Kendi duygularımın altında eziliyorum, çıkış yolu bulamıyorum. Herkesin dünyası dönmeye devam ediyor ama ben sanki o dünyanın dışına itilmişim gibi hissediyorum. Ne yapsam faydasız gibi, hiçbir şey bu ağırlığı hafifletmiyor. Tek istediğim biraz olsun bu yükten kurtulmak ama nasıl yapacağımı bilmiyorum.