“İnsanın başkasının kederiyle beslenen bir acısever; merhametin, acının en riyakar dostu olduğunu gördüm.
O gün insandan nefret ettim. İnsan acıyı ta en başında ikiye ayırmıştı:
Benim olan ve olmayan diye. İnsan acı ile arasındaki mesafe daraldığında acılanıyor, arttığında acıyordu. Elbette acımayı, acılanmaya tercih ediyordu.
Merhametin acının ikiyüzlü kardeşi olduğunu anladım o gün.
Ve bir karar verdim:
Gerekirse, acınılmamak için, merhametsiz insan soyunun canını acıtacaktım.”