Uzun bir aradan sonra beni tanıyan tanımayan herkese merhaba. Umarım iyisinizdir. Bu aralar kendimde değilim. Nefesim sıkışıyor, ağlayamıyorum. Babamın iğrençlikleri, annemin aptallığı ve bir sürü neden. Sınav senemde bile hiçbir bok yapamama neden olan her şey. Yorgunum ben. Kimse anlamıyor beni. Ölesiye nefret ettiğim babam, hala babam. Neden?
Annemin ve benim canımın yanması o kadar sinir bozucu ki.. Kavga ettiğimiz o gece annem ve ben ağlarken onun sadece yatağına gidip uyuması, bizi umursamaması o kadar can yakıcı ki.
Bu yaşımda benim psikolojimi bozdular, mutluluğumu elimden aldılar.
Bunu her kimse anlatsam, ağlasam bana ergen damgası vurup çıkıyorlar. Ergenlikten olsa bilirdim değil mi? Onca insanın gözü önünde yaşadım ben olayları. Ama bunu bilip hala bana saçma sapan damgalar vuran insanlar var. Arkadaşım var fakat anlatamam. Olmaz, yardım etmez bana. Akrabalarım boktan insanlar. Yalnızım.
Her bunaldığımda yalnız başıma bunun üstesinden gelmeye çalışmak o kadar zor ki.
Dün gece cam kenarındaydım. O kadar huzurlu hissettim ki. Ama atlayamadım. Çünkü korkağım.
İntihar edemeyecek kadar korkar, acı çekemeyecek kadar güçsüzüm.