Hayatınızdaki en önemli ânı düşünün.
Ne kadar mutluydunuz, öyle değil mi?
İnsan beyni işte, acı anları yüreğinizin mahzenine kilitler.
Ve her şey size bağlıdır. 
Ama benim yaptığım acılarımı o mahzenden çıkarıp özgür bırakmak.
Çünkü biliyorum, ben bırakmazsam onu özgür,  o beni esir kılar.
Bu daima böyledir.
Ne kadar acı hatıranız varsa, unutmayın! Unutmaya çalışmayın!
Çünkü siz yaşadığınız ölçüde var olmuşsunuz.
Acılarınızla pişmiş, mutluluklarınızla yoğrulmuşsunuz.
Şimdi, hemen şimdi alın anahtarlarınızı elinize ve acılarınızla yüzleşin.
Onlarla düşman değil, dost olun. 
Ölmek isteyeceğiniz kadar üzgün anlarınızda onlara sarılın.
Yaşayabilmek acıyı gerektirir. Acı da yaşayabilmeyi.
Güçlü olmak da buradan gelir zaten.
Acılarıyla boğuşan insan değildir asıl güçlü olan, acılarını özgür bırakıp onunla dost olabilen insandır.
Peki, siz ne derece güçlüsünüz?