Υπάρχουν άτομα που τα θεωρείς φίλους σου. Δεν είναι όμως όπως όλοι οι αλλοι, αυτοί οι φίλοι την μία μερα σου μιλάνε και την επόμενη με το ζόρι λένε ένα γεια...Έναν τέτοιο φίλο έχω κ εγώ. Με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο, δεν μπορώ να του κρατήσω μυστικό κ όμως εκείνος με το ζόρι μου λέει κάποια πράγματα για τον εαυτό του. Δεν με νοιάζει, από την στιγμή που με ακούει και δεν λέει τα δικά μου μυστικά δεν με νοιάζει γιατί μερικοί ανοιγόμαστε εύκολα και μερικοί δύσκολα. Δεν θέλω να τον πιέσω να μου ανοιχτεί, πότε δεν μου άρεσε αυτό ακόμα και στις σχέσεις μου μπορεί να έσκαγα να μάθω που είναι αυτός αλλά ποτέ δεν θαα ρωτούσα δεν μαρέσει να γίνομαι βάρος.
Σήμερα με αυτόν τον φίλο λοιπόν μιλήσαμε πρώτη φορά για ένα δικό του πρόβλημα που είχε με την κοπέλα του και το περίεργο δεν ήταν ότι μου μίλησε από μόνος του αλλά το ότι μετά από κάθε μήνυμα του χαμογελούσα.... Μάρεσε που κάποιος μου μίλησε και μπόρεσα να τον βοηθήσω. Τις προάλλες στην εκδρομή που πήγαμε του μίλησα για μια παρατήρηση που είχε κάνει μια γνωστή, ότι έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με αυτόν τον φίλο και αυτός δεν είπε κάτι απλά χαμογέλασε και πρώτη φορα με αγκάλιασε. Σπάνιο συναίσθημα το να έχεις δύο χέρια τυλιγμένα γύρω σου, μάρεσε, κανείς δεν μου είχε πει ότι είναι τόσο ωραία να αισθάνεσαι ασφαλής κάπου...Καληνύχτα <3
