Skoro tu jesteś, to pozwól, że będę za każdym razem zabierać Cię ze sobą. Nieodzownie próbuję na nowo połączyć umysł z ciałem. To takie uczucie jak woal z lodu. Jak tysiące igieł przewiercających skórę. To jak sen, w którym otwiera się usta żeby krzyczeć i okazuje się, że nie ma już glosu. To tak jakby czekać samotnie w ciemności. Jedyny głos To cisza w naszym wnętrzu. Czeka się i czeka na coś, co nigdy nie przyjdzie. To tak jak upadek bez powstania. Jak umieranie bez śmierci...