krann

          ​Vee beklenen büyük gün geldi çattı! Şairler kapışıyor, mısralar havada uçuşuyor! 
          ​Arkadaşlar, biz üç kafadar kalemlerimizi kılıç gibi kuşandık, en iddialı şiirlerimizi panoya astık. Şimdi top sizde! 'Şair burada ne demek istemiş?' diye çok düşünmeyin, hangi mısra kalbinizi çaldıysa (ya da hangisi daha az uykunuzu getirdiyse!) onun altına yorumunuzu patlatın. 
          ​Kızmaca, darılma, küsüp şiir defterini kapatmaca yok! Kimisi çok duygusaldır 'Ah be!' dersiniz, kimisi öyle bir kafiye yapmıştır ki 'Yok artık!' dersiniz. Beğendiğiniz şiirin altına bir gülücük bile atsanız başımızın tacıdır

Madem eskilere gittik bende gidip tozlu raflardan şiir defteri mi buldum hepsi güzel ama daha lise yıllarından başladığım bu mecaraya yazdığım İlk şiirle geliyorum size (kime yazdığıma dair hiç bir fikrim yok)
          
          Aşk Dediğin
          
          Aşk dediğin,
          Onu öpmek mi?
          Yoksa öpmeden yanında durabilmek mi?
          
          Aşk dediğin,
          Onu tanımadan sevmek mi?
          Tanıdıktan sonra sevmeye başlamak mı?
          
          Aşk dediğin,
          Hayallerinde onun olması mı?
          Bir dakikadan sonra hayallere dalmak mı?
          
          Nedir ha aşk?
          
          Cevabını verebilir misin?
          
          Yoksa hiç sormamak mı?
          
          

          Adını söyleyemediğim her gece, 
          harfler dilimde pas tutuyor,
          Biz, aynı kitabın birbirine asla
          dokunamayan iki sayfasıyız.
          Aramızda aşılmaz bir uçurum,
          adını yasak koymuşlar,
          Oysa tenin tenime değdiğinde,
          dünya sadece bir saniyeliğine duruyor.
          ​Ellerini tutmak hem cenneti
          kucaklamak, hem cehennemde yanmak...
          Sana bakmak yasak bir meyveyi
          rüyanda tatmak gibi.
          Kimseler görmesin diye 
          gözlerimi kaçırdığım her an,
          İçimde bir şehir yıkılıyor, 
          altında senin hayalin kalıyor.
          Saçlarının kokusu odada asılı
          kalmış bir veda busesi,
          Bizim aşkımız günahın 
          içinde yıkanan en saf ibadet.
          Neden iki ruh birbirine bu kadar geç kalır?
          Neden bu kadar yakınken,
          bu kadar ırak kalır iki kadın?
          Herkesin doğrusu, bizim en
          büyük yalnızlığımız oldu,
          Sana sarıldığımda vatanımı 
          buluyorum, ama sınırlar kapalı.
          Öyle bir özlem ki bu
          kemikleri sızlatan, ruhu kanatan,
          Seni sevmek  kendi idam 
          sehpasına gülümseyerek yürümek

En güzel şiirim mi bilmem ama üniversitedeki hocam okuduğunda şiir yazmaya devam et demişti o yüzden iyi bir şeyle karşınıza çıkmak istedim efenim . 
          İstemek 
          Dünya 'nın en kısa şiirini sana yazmalı 
          Çünkü seni anlatmak a-z kadar çoktu gözümde 
          Her gün güzelliğini hatırlatan bir ayna olmak niyetindeydim 
          Gülüşünün çarpıklığında anlatırdım her zerrenin çöllerimdeki vahalar misali olduğunu 
          Sen uyurken yastığına düşen bir saç teli olmak isterdim 
          Kavuşamadığım dudaklara sığıntı da olsam 
          Ağzından çıkan her kelimenin manasında boğulmak yeterdi bu acizliğime 
          Boynunda küçük bir ben olsaydım ya hani 
          Sen ,beni taşıdığından birhaber olsan da 
          Varlığım sende kahve kokardı 
          Özlemin kırk yıl bende kalırdı 
          Seni uyutmayan düşüncelerden biri olmak isterdim 
          Biraz bencilce biliyorum ama tek amacım rüyanda bir parça ben olma gayesi 
          Üzülme sen gözlerindeki halkalara da şiirler yazarım ben 
          Bileğini saran bir ip olsam
          Her gün avuç içlerindeki çizgilere beni anlatırdım 
          Beni bilirlerse girgün gerçek olurum hayaliyle 
          Gözlerinin kenarındaki kırışıklık olmak isterdim 
          Geceleri ruhumda asılı kalan
          Tenini ısıtan o yaz rüzgarı olmak isterdim 
          Kokun olurda bana karışırsa diye 
          Senle olan her ayıma şiirler okumak isterdim 
          Şükürler olsun diye 
          Bir bayrom günü yazıyorum 
          Çocuk kalbimden sevgime 
             
          
          
          Alkım -24.04.2024

​Kapının eşiğinde, gölgelere sığındım,
          Seni gizli bakışlarla, uzaktan izliyorum.
          Bir kere düştü gönlüm, yoluna kulun oldum,
          Ben eriyip biterken, sen halimi görmüyorsun.
          
          ​Yeter artık ey sevgili, git bu yorgun şehirden,
          Karam'ın feryadıdır bu, duyulmaz mı derinden?
          Benim kalbim kağıttandır, korkarım her kederden,
          Hem yakıp kül edersin, hem rüzgarda savurursun.
          
          ​Siyah beyaz o gözler, ışıl ışıl bakarken,
          Bir viraneye döndüm, sen içimde akarken.
          Öyle çok sevmiştim ki, daha canım sağ iken,
          Beni her bakışınla, bin kez öldürüyorsun

Karam apla

Aynı gökyüzüne bakıp, ayrı dünyalarda sustuk,
          Adımız "imkansız" diye mühürlendi dillerde.
          Dokunmak; yasak bir meyve gibi avuçlarımda,
          Gözlerin ise sığınacağım tek gizli perde.
          
          ​İki nehiriz biz, yan yana akan ama kavuşamayan,
          Aramızda örülmüş görünmez, sağır duvarlar.
          Senin kokun üstümde kalsın isterdim oysa,
          Lakin bizi sadece bu kör karanlık anlar.
          
          ​Kadın kadına yanmak; sessiz bir fırtınaymış,
          Kimseler duymadan, içten içe kanamakmış.
          Sen benim en güzel sırrım, en derin yaram,
          Kavuşmak değil de, uzaktan bakıp yanmakmış

"Yalnızlık acı ve melankoli uzun sürmeyecek çünkü hepimiz eve dönüyoruz."

Laleli’den dünyaya doğru giden bir tramvaydaydık,
          Ellerin, ellerimin içinde birer kuş telaşı.
          Duraklar geçiyordu, biz duruyorduk,
          Senin boynun diyordum, hani o uçsuz buçaksız coğrafya...
          
          ​Bir sigara yaktık hüznün tam ortasında,
          Dudakların ki; bir şehri baştan başa yakmaya yeterdi.
          Gülüşünle dağılırdı o ağır İstanbul sisi,
          Biz seninle, olmayan bir alfabenin
          En dokunaklı harfleriydik.
          

Zaman, acıyı silmez; onu kabullenmeyi öğretir ve insanı sessiz bir köleye dönüştürür.