elam arkadaşlar Ece ben. 11-12 yaşında falan girmiştim bu mecraya, ağır ergenliğim burda geçti anlayacağınız. Girdiğimde 7. sınıftaydım şimdi 12. sınıftan mezun olalı 1 yıl oldu. o zamanlar teog stresim vardı, şimdi de yks stresim var. Aslında biraz düşününce anlıyorsunuz bu hayatın stresi hiç bitmiyor. Sınavlar, başarısızlıklar, hayal kırıklığına uğratma korkuları… Her an her yerde sizi bekleyen kucak dolusu bir sürü stres var. Eskiden sınavdan sonra hep mutlu olacağım, hiçbir stresim, endişem, üzüntüm vs olmayacak diye düşünürdüm ama bu hayalperestliği bi kenara bırakalı çok oldu. Her ne kadar şu an hayatımla ne yapacağımı bilmediğim bi noktada olsam da bildiğim bir şey var o da şu: mutluluklar olduğu kadar hüzünler, kavuşmalar olduğu gibi vedalar, başarmak olduğu kadar başarısızlığa uğramak da var bu hayatta. Her zaman mutlu olamayız, her zaman her şey yolunda olmaz. Ama günün sonunda acısıyla tatlısıyla kabul edip kucaklamamız gereken bir hayatımız var. Aldatıldığınızda, kırıldığınızda hatta birini kaybettiğinizde her ne kadar hayatınız bundan sonra hep böyle karanlık olacakmış bir daha hiç gün yüzü görmeyecekmiş gibi hissetseniz de inanın bunlardan birini yaşadığınız gün dünyanın son günü değil. Hiçbir zaman da olmayacak ama bu olumsuzluklar… İşte onlar her zaman hayatınızda olacak. Demem o ki üzüldüğünüzde mutlu olmak için çabalamayın, kendinize biraz zaman verin ve acınızı yaşayın. Ama bunun dozunu ayarlamayı da bilin. Gözyaşlarınızı reddetmeyin aksine kabullenin ve sevin onları çünkü yaşadığınız her bir duygu sizi insan yapan özelliklerinizin dışa vurumu. Acısıyla tatlısıyla her şeye deneyim olarak bakmak inanın daha kolay ve yaşanılabilir kılıyor bu hayatı. “Yaşamam gerekiyormuş, yaşadım ve bitti.” diyebilin her zaman. Geride bırakmak kolay değildir ama önemlidir. Hem de çok.
