_.𝒅𝒆𝒑𝒑𝒚._

Έχετε νιώσει ποτέ τόσο ερωτευμένες που να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα; να καταπνιγεται τα συναισθήματα σας και να σας δημιουργείται κόμπος στον λαιμό;. Να ξέρετε ότι θα κάνετε να δείτε καιρό τον άλλο και να μην μπορείτε να το σταματήσετε. Να είστε περήφανες για αυτόν που τα καταφέρνει και συγχρόνως πληγωμενες που δεν είστε κάθε μέρα μαζί του. Δεν μπορείτε να μοιραστείτε τις χαρές σας,τις λύπες σας την καθημερινότητα σας. 
          Να σας λέει ότι του λείπετε αλλά να μην μπορείτε να είστε μαζί. 
          
          Ακούω τραγούδια μου τον θυμίζουν.
          Κλείνω τα μάτια μου και τον ονειρεύομαι.
          Τον βλέπω και χαίρομαι που είναι καλά.
          Μου αρέσει να μου μιλάει, να μου λέει για την ζωή του. Να γελάει με τα αστεία μου. Να μου λέει ωραία λόγια.
          
          Μου αρέσει που είναι ξεχωριστός από εμένα, καμία σχέση εμείς οι δυο μεταξύ μας στον τρόπο ζωής μας. 

θυμάμαι την πρώτη μου ήμερα στον παιδικο, ήμουν τεσσάρων μου έρχεται στο μυαλο το δωμάτιο που είχαν τα παιχνίδια, από τις πιο τραυματικές μου εμπειρίες το πρώτο παιχνίδι που είδα και ήθελα να παιξω ήταν μια ψεύτικη εργαλειοθήκη με τρυπάνι, βίδες, σφυρί παω να την παρω και με προλαβαίνει ένα αγοράκι και μου λέει  ''είναι για αγορια αυτό'' και μου το αρπάζει μέσα από τα χερια. Το θυμήθηκα σήμερα ήταν και παλια άδικος ο κόσμος...

Σήμερα κάποιος με ρώτησε τι θεωρώ ενδιαφερον πάνω μου και συνειδητοποίησα ότι είναι από τις λίγες ερωτήσεις που δεν μπορώ να απαντήσω.

Κάποιος τις προάλλες μου είπε πως δεν χρειαζόμαστε την τύχη για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε. Και συνηδειτοποιησα αστραπιαία πως είχε απόλυτο δικαιο.

Όταν νιώθεις να κουράζεσαι, κάνε ένα βήμα πίσω, πάρε μια βαθιά ανάσα και παρε διάλειμμα για τον εαυτό σου. Μην περιμένεις τους άλλους να σε κάνουν καλά...

Αγαπητέ Νίκο  
          
          Πάντα πίστευα πως να συνδέεσαι με κάποιον είναι αναπόφευκτο, ίσως και να μην σκεφτόμουν καθαρά, είχα κάνει σίγουρα τις λάθος επιλογές.
          Και αφού δημιουργήσαμε αυτή την σχέση, δεν σταμάτησα να κλαίω για ανόητα πράγματα, δεν σταμάτησα να σκέφτομαι και να παραλογοζιμαι για ξένα αγόρια. 
          Μπορεί να μου αρέσε που με επαιρνες μαζί σου να δούμε μπάλα, αλλά δεν μπορούσα  να κλάψω πλέον μπροστά σου σε ενοχλούσε...
          Μου άρεσαν οι βραδινές μας βόλτες, οι αγκαλιές σου, τα αστεία σου αλλά οχι όλο το είναι σου γενικώς.
          Μου αρεσε που με έλεγες όμορφη...έλεγες ότι καμία άλλη δεν σε έκανε να αισθάνεσαι έτσι, αυτό το πιστεύω...
          Που μιλαγες στους φίλους σου για εμάς.
          Μου αρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει μέχρι και το τελευταίο πέταλο από τα τριαντάφυλλα που μου εφερες, δεν πρόκειται να τα πετάξω.
          Που με είχες πάρει τηλέφωνο πιωμενος να μου ζητήσεις συγγνώμη και να μου πεις πόσο με αγαπάς, αν και τώρα είχες καιρό να το κάνεις...
          Δεν ξέρω τι σου αρέσει σε εμένα. Πάντως ξέρω στα σίγουρα πως τον τελευταίο καιρό δεν μου άρεσε ο εαυτός μου σε αυτή την σχέση. 
          Αν με ρώταγες τώρα αν θα άντεχα χωρίς εσένα 
          Η απάντηση μου θα ήταν πιθανώς ναι
          Και αν με ρώταγες αν μπορούμε να μείνουμε μαζί  ή απάντηση μου θα ήταν πιθανώς όχι 
          Και αν μπορούσα να σε μαγεψω με κάθε τρόπο για μα μην κοιτάς άλλες και στεναχωριεμαι θα το έκανα, γιατί ήθελα να είμαι το παρόν σου και το μέλλον σου.

Φτάσαμε 100Κ ευχαριστώ πολύ!!!!
          https://www.wattpad.com/story/210823181

γειά σας παιδιά!
          συγγνώμη που έλειπα τόσο καιρό από την εφαρμογή,όχι ότι γράφω κάποιο αξιόλογο βιβλίο για να αναρωτιέστε για την απουσία μου ή κάτι τέτοιο. Τελειωσα τις πανελλήνιες μου, προσπαθώ σκληρά να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος και ναι είμαι ικανοποιημένη με αυτο. Δεν θα αντέχα να ζω μέσα από οθόνες. 
          Λοιπόν άλλως είναι ο λόγος που σας γράφω 
          Θέλω να εμπλουτίσω την κανονική μου βιβλιοθήκη αγοράζοντας βιβλία αλλά δεν έχω ιδέες, αν γνωρίζετε κάποιο βιβλίο εσείς ευχαρίστως να μου το λέγατε από κάτω στα σχόλια .
          είμαι σίγουρη ότι είστε βιβλιοφάγοι σαν εμένα 
          φιλιά πολλά ♡

Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα ρομαντικό βιβλίο το οποίο θα σας άφηνε όλους άφωνους και θα σας έκανε να πλανταξετε στο κλάμα γιατί πρέπει οι πρωταγωνιστές να είναι μαζί στο τέλος. Και επιπλέον θα ήθελα πολύ να γράψω γενικώς κάποιο βιβλίο με κάποια πρωτότυπη ιδεα, αλλά το μυαλό μου νιώθω ότι με εγκαταλείπει αφού πάντα θέλω να γράφω για ναρκωτικά , ξυλοδαρμούς ή και θανάτους θέλοντας πάντα να βάζω το κάτι αρνητικό στην ζωή των χαρακτήρων μου. Κανένα βιβλίο μου δεν θα συγκριθεί με το είσαι το φως μέσα στο σκοτάδι μου οπου το έγραψε η μικρή αθεράπευτα ρομαντική ψυχή ντεπυ όπου ήθελε ένα παρόμοιο έρωτα σαν αυτόν που έγραφε. Μετά βέβαια άρχισαν οι δυσκολίες. Διαβάζω πολλά βιβλία θέλοντας να ξανά βρω την γαλήνη και την έμπνευση μέσα μου, όχι βεβαίως αντιγράφωντας τα μα απορροφώντας κάθε λέξη, ύφος, λόγο και χάρη που έχει κάθε πρόταση τους.
          
          Και αυτός είναι ο λόγος που δεν γράφω πλέον βιβλία :/

Ένα βιβλίο το οποίο όλοι πρέπει να προσθέσετε στην βιβλιοθήκη σας είναι το "όταν σκοτώνουν τα κοτσυφια"