Karan Yalçın

Gelmişsin

Yazmayacaktım ki sana. Ama hatırlamak istedim bilmiyorum bencillik mi yapıyorum ?

Komadaydım Nur. Ki hâlâ ordaymışıç gibi hissediyorum o hayatdaymışım gibi. Yürüyemiyorum ben, kaza geçirmiştim ya hani sonra üstüne altı kişi tarafından darbe almak ayağımı kaybetmeme neden oldu. Bunu kabullenemiyorum biliyor musun? Yürüyemeyen bir insan gördüğümde acısı bana ağır gelir diye düşünürdüm, ağır lafı yanında hafif. Fiziksel olarak geçtim ben mental olarak yokum. Ben bu hayatta kalmak bile istemiyorum Nur ölmek istiyorum. Komadaydım demek bile insana acı veriyor uyandım ama iyi miyim?
          Bir boşluk karanlık bir oda ne ses var, ne zaman. Rüyasız bir uykunun içine düşüyorsun ve kimse seni oradan uyandıramıyor.
          Bir nevi ölüyorsun ama nefes alıyorsun.
          O kadar garip ki. Bedenin burada ama ruhun, sanki başka bir evrende kalıyor.
          Uyandığımda zihnim bulanıktı. Her şey karışıktı. Adımı söylediler, annemi gösterdiler, geçmişimi anlattılar. Ama sen yoktun.
          Sanki hikâyemin bir sayfası yırtılmıştı, ama herkes bunun farkında bile değildi. Ben hiç bir şeyi hatırlamıyordum Nur ne ismimi ne geçmişimi, ki hâlâ her şeyi hatırlamıyorum. Kendimi bile hatırlamadığım dönemlerde ismimi her şeyimi değiştirdim değiştirdim. Uyandığım dönemlerin birinde Yiğit bana seni anlatdı her şeyi. Şuan o dönemi hatırlıyorumda ben seni nasıl hatırlamıyorum ? Eski hesabımı gösterdi bana Yiğit ben komadayken yazdığın şeyleri gösterdi, beni bir nevi iyi olmam için yaptı belki ama ben daha da kötüleştim. Günlerce kendime gelemedim mesajları okudum deli gibi kendimi seni bizi hatırlamaya çalıştım ve kendimden nefret ettim

Biliyor musun, bazen zaman bir düğme gibi kopuyor insandan. Bastığın yer kayıyor, hangi günde olduğunu bile unutuyorsun. Uyandığında sabah mı, akşam mı, sen kimdin, dünya kimdi… hiçbir şeyin cevabı yok. Ben… aslında hiçbir yere gitmedim.