mutsuz olmak icin yer aradigimi dusunuyorum. Oysaki bazi insanlara gore o kadar harika nimetlere sahibim(z) ki... elimiz ayagimiz tutuyor. Istedigimizi soyleyip duyabiliyoruz, anlayabiliyoruz. Ben bazen o kadar bos seylere aglayip zirliyorum ki kendimden tiksinmeye basliyorum. Doyumsuz olmak ve bize sunulan nimetleri gormemek bana aci geliyor. Kendime zaman zaman aciyorum.
Ama bu beni yola getirmeye yetmiyor. Cevreme pozitifim fakat kendime karsi o kadar olumsuz dusunuyorum ki bu beni yipratiyor. Insanlarin beni teselli etmesini istiyorum ama cevremdekiler benden teselli almaya calisirken bana ogretmeleri ne kadar zaman alir... Ailem bana kiziyor cunku en ufak seyde yuzumu asiyorum. Bana "kotu kalpli" diyorlar veya "olumsuzluklar diyari" bu beni uzmuyor, aksine kendime geliyorum. Ama kendimi cozemiyorum. Insanlara da anlatamiyorum. Herseye aglayabilme kapasitemin oldugunu dusunuyorum. Ya da dusunmuyorum var bence. Sukur etmeyi ogrenmeliyim. Kendimi sirkelemeliyim. Ama nasil olur ki?
