Siya:Bakit ka nagsusulat kahit wala naman talagang babasa non?
Me:simple doon ko kasi ipinapalabas ang lahat ng nangyayaring drama sa buhay ko, yung bang palaging bugbog sa mga kuya ko.
Kapag umiiyak maraming chapter or words ang maisusulat ko siguro ay dahil sa hinanakit kaya no offense kung wala mang magbabasa sa mga sinulat ko ay wala namang mawawala. Yun nga lang nakakadismaya.
At about sa sarili ko? Araw-araw merong pasa sa aking balikat nagsisilbing inspiration ko. Na siyang nagpapatunay na gusto kong lumayas at tumakas sa tinitirahan ko. No one know my side especially my best friends . Wala silang alam tungkol sakin na palaging umiiyak ayoko rin kasing malaman nila na may problema or depressed ako. Minsan nga napapaisip ako siguro ay ampon lang ako kasi kahit anong gawin ko ay parang akong basura na di na marerecycle.
Gusto kong gumawa ng story na about sa sarili ko kaso may magbabasa ba? Sana ay may taong magkakaroon ng pagunawa sa kin at mag stay sakin.
So long.