Kauntais

C'était la fin. Je ne crois plus aux miracles, j'y croyais avant, mais ce cycle n'existe plus.

Kauntais

Écho, une très belle nymphe qui ne tenait pas compte de ceux qui tombaient amoureux d'elle et les laissait sans retour, aperçut un jour un chasseur en pleine chasse. Ce chasseur, nommé Narcisse, était très beau. Écho tomba amoureuse du jeune chasseur au premier regard. Cependant, Narcisse ne répondit pas à cet amour et s'éloigna de la nymphe.
          
          Face à cette situation, Écho dépérit jour après jour, se consumant de chagrin d'amour jusqu'à ce qu'elle meure. Ses os, tout ce qui restait de son corps, se transformèrent en rochers, et sa voix devint ce que nous appelons l''écho' dans ces rochers.
          Les dieux qui vivaient sur le Mont Olympe furent très en colère face à cette situation et décidèrent de punir Narcisse. Un jour, alors qu'il était sur la piste d'une proie, Narcisse arriva, assoiffé et épuisé, au bord d'une rivière. Au moment où il se pencha pour boire de l'eau, il vit son propre visage et la beauté de son corps se refléter dans l'eau. Il fut comme ensorcelé par cette beauté qu'il n'avait jamais remarquée auparavant.
          
          Il fut incapable de bouger ; il était tombé amoureux de lui-même. Il aima sa propre image plus que quiconque qu'il n'avait jamais aimé jusqu'à ce jour. Il ne put ni boire, ni manger, et, tout comme Écho, Narcisse commença à dépérir jour après jour et consuma sa vie là, à ne regarder que lui-même. Après sa mort, son corps se transforma en fleurs de narcisse.

Kauntais

"Ayçiçeği ve güneşi bilir misiniz? Ayçiçeği güneşe çok sadıktır, başka ışık almaz, başka gezegenlere, insanlara veyahut çiçeklere asla bakmaz. Güneş ise çoğu insana yüz vermekle birlikte; çoğu çiçeği, insanı, gezegeni aydınlatır. Aydınlattığı çiçekler arasında ayçiçeği vardı, asıl görmesi gereken o idi lakin hiç görmedi.
          
          Günler geçtikçe ayçiçeği zamanın kısıtlı olduğunu anlamıştı, iyice olgunlaşmıştı. Yıpranmış şekilde günbegün kaçırmadan güneşe bakarmış. 
          
          Zamanı kısıtlı olsa bile onu izlediğini bilen Güneş, bundan vazgeçmesi için Ay ile anlaşıp buluşmaya karar vermişlerdir. Bu sırada tutulma olduğundan habersiz kalan ayçiçeği dakikalar içinde solmuş. Dalının kırıldığını anlayan ayçiçeği, son kez güneşi görmeyi dilemiş fakat bunu bilmeyen güneşse, ay ile ayrıldıktan sonra ay çiçeğini o halde görmeye dayanamamış ve bütün suçu kendi üstüne atmış. Öyle bir pişmanlıkmış ki, güneşe yaklaşmaya çalışan ne kadar canlı olursa kendi ateşiyle yakmaya başlamış.
          
           Hikayenin sonunda Güneş, kendisini ilk defa bu kadar sevdiğini bildiği halde ayçiçeğini uzaklaştırmaya çalışırken olanlarla birlikte pişmanlığı ile yaşamış..."
          
          
          Written by
          Kuzey & Leo