bu geçiş bir hafta devam etti. cenazenin kaldırıldığı gün top arabasının hemen önünde okulumuzun çelengini taşıyanlar arasında olduğum için top arabası geçerken yedisinden yetmişine bütün istanbullular'ın çığlıklarını yakinen görebiliyordum. o manzarayı görmeyenlerin bunu tahayyül etmeleri bile mümkün değil. ana caddeye açılan yollar, bütün binalar insan seli, yola taşmayı önlemek için itfaiye arabaları halkın üzerine su sıkıyor, halk yine de dağılmıyor. hatta bir kısım kadın, erkek vatandaşlar göğüslerini açarak, "sık suyu, öldürsen de gitmem" diye haykırıyordu. karaköy'den geçerken bir binanın üçüncü katındaki pencereden bir kadın kendisini top arabasının üzerine atacak iken yanındakiler geriye çekerek kurtardılar. bu ne sevgi idi yarabbi! bu ne bağlılıktı! hangi devlet adamına böyle bir sevgi nasip olmuştur. atatürk'e küfür eden, heykellerine saldıran o sapıklar, o yobazlar bu sahneleri görmediler. Türk milleti tarihte ne çekmiş ise, bu gibi kara cahil yobazlar yüzünden çekmiştir. acaba o atatürk hayatını hiçe sayarak bu mücadeleye atılmasa ve türkiye'yi esaretten kurtarmasa idi o yobaz, yobazlığını daha rahat mı yapabilecekti! o yobaz vatandan ne anlar, milletten ne anlar. onun kafasının içinde sadece hurafeler var. zavallı, hurafelerin içinde kendisini kaybetmiş. o müslümanlığı sadece başına fes veya sarık geçirmekte, üfürükçülere inanmakta, sabah akşam tekkelerede ayinlere iştirak etmekte, kendisi her türlü mel'aneti işlerlerken, karısının kızlarının başını yüzünü örttürmekte, onları cahil bırakmakta görüyor, müslümanlığın bu olduğuna inanıyor. o yobaz için yurt düşmanlar tarafından işgale uğramış, memleket sömürülmüş. millet cahil kalmış, ülke kalkınamamış, medeni milletlerle olan mesafemiz gittikçe açılmış, ilimde, teknikte çok geride kalmışız, bütün bunların bir değeri yoktur. yeterki onun çıkarlarına dokunan olmasın, fesine, sarığına, kıyafetine karışan olmasın, istediği kadar kadınla evlenebilsin. işte onların atatürk'e düşmanlıkları bundandır.
