ölü.

gerçekten artık sadece mutlu olmak istiyorum ve bunun için de çabalıyorum. ama bu çabam her seferinde boşa çıkıyor. aşkım için savaşmaya çalışıyorum ama elimden kayıp gidiyor. ne zaman gerçekten sevileceğimden emin değilim. bir gün buraya gerçekten mutlu olduğumda gelebilecek miyim onu zaman gösterecek. 

dalgınım biraz. gözlerim hep uzakta. hep bir şeyler arıyor, ama bulamıyorlar. dargınım da biraz. iyi gitmeyen bunca şeye çok dargınım. biraz daha ağırlaştım hem. yüküm arttı. göğsümde bir özlem var. ne nefes aldırıyor ne hareket ettiriyor. iyiyim diyemeyecek kadar kötüyüm. kötüyüm diyemeyecek kadar iyiyim aslında. bilmiyorum. hiçbir şey bilmiyorum. bazen bilmemek de yoruyormuş insanı.

kimsenin konuşmadığı bir dil gibiyim. kimsenin inanmadığı bir deli. yazarının bile okumadığı bir kitap. hiç çalmayan bir şarkı, hiç vatandaşı olmayan bir ülke, hiç sorulmayan bir soru. kalabalıklar içinde varım ama yok gibiyim.

bu tam olarak nasıl anlatılır bilemedim. sanki koca bir kalabalığın içerisinde bile hiç yerim yokmuş gibi hissettim. sürekli yazdım fakat hep sildim. konuşup anlatmak istediğim her şey boğazımda bir düğüm olarak kalakaldı. çünkü biliyordum hiçbir zaman cümlelerim kimseye dokunmayacaktı. insanlara yük olmayı hiçbir zaman istemedim ve bundandır ki her şeyi hep kendi içimde halletmem gerektiğini öğrendim. kimse tam olarak ne hissettiğimi bilmedi. 

sen yağmurda şemsiye misali korursun beni bilinmedik bir anda enseye gelen o yağmur damlasından, bilirim. o özel sevginle benim en ufak zerreme herhangi bir zehir gelmesini istemezsin, bilirim. fakat o rengarenk kalbinde benim rengim yok. sen gökkuşağısın fakat ben o gökkuşağında yokum. siyahım ben. o kadar renk içinde siyah olmuşum ve benim rengim de sende yok. bak, biz bu kadar imkansızız işte.

pes etmek değil benimki. kabullenmek. değiştiremeyeceğim şeyler varmış. gücümün yetmeyeceği olaylar, mutsuz olsam da elimden bir şeylerin gelmeyeceği durumlar varmış. büyümek de denebilir buna belki olgunlaşmak da. ama hissizleşmek bunun adı. herkese, her şeye. en çok kendime. hayatın iniş ve çıkışları olduğunu biliyorum ama mutlu olmayı özlüyorum. eskiden her şey hakkında tutkuluydum ve bir şekilde mutlu olmaya çabalıyordum. şimdi kendimi uzun zaman önce kaybetmiş gibi hissediyorum. bir şeylerden kaçar gibisin. soluk soluğa ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakinsin. gitmek istediğin belli bir yer yok ama kalmak istemediğinden artık eminsin. sadece kendini duyabilmek için biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istemişsin.

bir zamanlar bugün çok özel bir gündü. doğum günüm değildi ama doğum günümdü. aklıma geliyor güzel insanlar, güzel anılar. o eski beni, bizi istiyorum bazen. pişmanım bazı şeyler için. hepsi teker teker gitti hayatımdan. suç kimde miydi? suç sadece bendeydi. tamamen bende. kimseyi suçlayamam bu konuda. yaptığım şeyin telafisi yoktu. ama olsun istemiştim. eskisi gibi olmak istemiştim ama olmuyormuş

ama art arda kopuşların hüznü değil bendeki. art arta kopa kopa kopacak tek şeyi kalmamış olmanın hüznü. hüzün duyulması gereken her şeyden hiç hüzün duymamak, altından kalkılması en ağır hüznü yığıyor üstüme. biri olmalı. birini aramalıyım. o birinin karşısında hiç konuşmayabilirim. sürekli susabilirim. yine de çok konuşmuş gibi, içime durmadan yığılan ağırlığı, adına yalnızlık denen bu kötü yükü atabilirim üstümden.

Herkesin hayatının belli kısmında olan bir insanım ben. Kimsenin hayatında sürekli olmadım, dile getirmediğim sürece kırıldığım anlaşılmadı, sorun var demediğim sürece her şey yolunda sanıldı, anlatmadığım sürece anlaşılmadım, hatta bazen anlattığımda bile anlaşılmadım.

Yeni bir sayfa.