O kadar nefret ediyorum ki kendimden. Tiksiniyorum, iğreniyorum. Ölümü bile haketmeyecek kadar vicdansızım, her şeyi mahvedip, en sonunda her iki tarafında üzüleceği bir olay başlatıp pişman olan aciz birisiyim ben. Uyusam bile geçemeyecek olan yorgunluğum, papatya tarlası verseler bile geçemeyecek son seviye sinir hastalığım, ve her defasında sevdiğim insanları çaba sarfetmeden kırmayı başarabilmem beni ruhumdan kopartıyor. Nefreti, sevgini ya da ger hangi bir duyguyu hissetmeyi bile haketmiyoeum. Bazen o kadar yalvarıyorum ki öleyim diye, ama ölemiyorum işte. İntihar et kolayca bitir işi dersiniz ama Allahtan başka kimse canımı alsın istemiyorum. Hastalığım bile canımı alsın istemiyorum. Asosyal, son seviye sinir hastası, uyku sorunları olan, duygusuz, ölümünü dört gözle bekleyen, anne ve babasından nefret eden, orta düzey sosyal anksiyetesi olan, sinirden her şeyi param-parça eden 14 yaşlı bir kızdan ne beklersin ki?