kimsesizler

Aşağılanırlar hep o yüzü kirli ama kalbi temiz çocuklar
          	Suçlanırlar sanki yetimhanede büyümek onların suçuymuş gibi
          	Secim yapılma şansı verilmez ki onlara  
          	Anneleri bırakır  bir eşya gibi eksikliğini hissetmeden
          	O çocuklar hep bir boşluk içindedirler
          	Sorsanız onlara o boşluk ne diye 
          	Bilmezler bilemezler ama hep acısını çekerler 
          	O ufacık kalplerinin yanındaki  uçsuz bucaksız boşluğu
          	Her çocuğun anne veya babadır ilk kelimeleri 
          	Yetimhane cocuklarının ilk sözleri bilinmez
          	Bilmeden dünyalar kadar büyük bir acıya göğüs gererler 
          	Annesizlik babasızlık onları yer bitirir  
          	Reşit olunca başlar asıl hayatları 
          	Bazıları ölürler ya açlıktan yada soğuktan 
          	Onlar için hayat sadece o yetimhaneden ibarettir
          	Yapmak istedikleri tek şey adam  olmaktır 
          	Annesinin babasının yapamadığı o şeyi yapmaktır.