Oldukça klostrofobik olan odamdaki döner sandalyemde oturmuş, bilgisayarımla başbaşayım yine. Elim klavyeye gidiyor, bir anlık duraksama ardından geri çekiyorum parmaklarımı. Bir ürkeklik var üzerimde, bir mükemmeliyet arayışı içindeyim. Rahatlayamıyor, dinlenemiyorum. Halbuki birkaç sene öncesine kadar yazmak benim en etkili terapim olmuştu.

Şimdi tekrardan deniyorum, bu sefer gözlerim kapalı, üçten geriye sayıyorum. "Bu sefer yapacağım!" diyorum kendime. Parmak uçlarım klavyemin tuşlarını buluyor ve önümdeki word belgesiyle bakışıyorum. Yavaşça bir kelimeyle başlıyorum yazılarıma. Kelimeler cümlelere, cümleler paragraflara bırakıyor kendilerini. Saatler sonra esniyor, gerindiğim sandalyemde önüme dönerken bilgisayarımdaki belgeyi inceliyorum. Ansızın yüzümde oluşan bir tebessümle "Bende hâlâ iş var," diyorum sessizce. "yeniden başlayabilirim."

ve başlıyorum da.

Elime tekrar aldığım kalemle, bir önceki sebebimden farklı olarak, terapi olması maksadıyla yazıyorum bu sefer. Sadece kendimle, kendim için.