ɢᴜʀᴜʀ

Ben nankörlük etmiyorum, sadece kalbi kırılmış bir kadın ne yaparsa onu yapıyorum. Herkese gül bana duvar olan yüzlere tahammül etmiyorum. Size demiştim ben sırtınızdaki kambur değilim…

Kitap yazsam mı diye düşünmekten kendimi alamıyorum ama sonra İstanbul üniversitesinde okuduğum ve bir Anonim Şirketinin muhasebesini tuttuğum aklıma geliyor… Ulan hayat

Nasıl bir pınarsın sen? İçtikçe susadığım.
          Nasıl bir ateşsin sen? Yandıkça serinlediğim…

Bu atıl topraklarda kim duyar sesimizi, aldığımız nefesi, kim bilir çığlıklarımızı kim bilir nerde doktorumuz… 
          kim okşar saçlarımızı kim toplar tutamlarımızı kim sever kafamızı kim bilir nerde ailemiz… 
          kim tutar ellerimizi kim öper parmaklarımızı kim sarar yaralarımızı… kim bilir nerde yuvamız… 
          Dedik ya atıl topraklar kim bilir bu boşlukta kaç sıkışmış er can verir.

Çiçek bahçesinin en dikenlisiyim, çürük çarık, ezilmiş ve unutulmuş en sert rüzgarları görmüş geçirmiş birisiyim,
          Yaratılışım öyle…

Aynı beni bıraktığı yerde bulamayacak...

herkes dagıldı gitti bi biz kaldık burda 

Hevesim kırıldı

Yapılan yanlışlar hiç kabul edilmez zaten 

Rüyalarda hep kaybolmaya meyilliyimdir ben, sende bilirsin gerçekler böler rüyaları... O rüyalarda hep güzel evinin önü bekler beni. Beyaza boyanmış, sadedir desenleri, bahçesinde bilirim ki çicekler (son bir senedir) dört mevsim açar. Ama ben merak ederim her şeyi, sen bunu da bilirsin. Yanlara dönerim, bir sağa gider-bir sola gelirim. Evinin önü güzeldirde ne yana dönsem bir siyahlık bir yangın izi beliri verir. Bir tarafın karadır, bir tarafın eziklerle dolu, bir tarafının tuğlaları yarımdır, bir tarafının sıvaları eksik... Herkes önünü görür ya senin,yanlara bakmazlar ya hani. Sen aldırma onlara çiceğim, evin yarım olsa da bahçendeki güller senin önüne bakar.