Bazı şeyler için yine salak gibi çabaladığımı fark ettim. Bir insan neden kötü olamaz? Neden hep iyi olmak zorunda? Neden sürekli karşısındaki kişinin duygusunu önemseyip kendini parçalamak içine atmak nefesinin kesilmesini sağlamak için çaba harcıyorlar? Neden yapıyorum? Gideceğini biliyorum tekrar. Neden üzüldüğümü bile bile bizi dilediğim bilekliği bile bilmiyor. Ben oysaki onun herşeyini hatırlıyorum. Her anımızı hatırlıyorum. Nasıl yapabilir? Bir insan bir insanı nasıl böyle parçalayabilir? Daha ne kadar parçalanacağım? Daha ne kadar ağlayacağım, içime atacağım. Acıya alıştım desemde içimdeki ağlayan küçük çocuk ne zaman susacak? Neden hep yedekte kullanılıyorum ben? Neden hep oyuncak gibi oynanıyorum? Neden? Neden beni kimse sevmiyor? Neden iyi geceler yazarken bile içimdeki yumru gitmiyor. Ben onu üzdüğümü bilerek köşeye çekilip ağlarken o ondan intikam aldığımı mı düşünüyor? Bir aşk neden bir insanı bu kadar yorar, incitir? Ben artık yaşayan bir ölüyüm. Tek gayem kariyer yapmak oldu ve bunların tek sorumlusu o evet. Ben bir daha kimseyi sevmedim. Onunla eskisi gibi hissedemiyorum. Canım acıyor ama umurunda bile olmadığımı hissediyorum. Sanırım tükeniyorum.
