Kapattığım kirpiklerimi
araladım tekrar,
yanağımdaki eli yere
doğru düşerken kalbim hızlandı.
ona ruhumdan
bir parçayı, içimden bir
gerçeği söyleyecektim.
"Ben," sesim istemsizce kısıldığında
yüzüne doğru eğildim.Ağzımdan
kaçan hıçkırıkları
umursamadan devam
ettim "Seni seviyorum!"
Fısıltıma inat güçlü,
çıkmıştı sesim, öyle ki
kapanmak üzere olan
gözleri bir anda aralanmış
ve irileşen göz bebekleri
meydana çıkmıştı.
"Ne?" sesindeki o yön
içimi öyle yakmıştı ki
yavaşça dudaklarına
doğru eğilerek tüm
samimiyetimle öptüm
dudaklarını. Tek çarem
oymuş gibi, ondan başkası yokmuş gibi öptüm.
Tepkisiz kaldı, belki de
öldüğünü düşünüyordu.
Bu ânın gerçekliği
ikimiz içinde ölümden
beterdi. Aşktan nasibini almamış aciz ruhumun
sarfettiği bu sözler bana
yabancı geliyordu ama
kalbim doğru atıyordu.
Yüreğimin sesiyle hareket etmeyi seçiyor ve bir kez daha fısıldıyorum. "Ben, seni seviyorum..."
sağ gözünden akan damla
aşağıya doğru kaldığında
yutkundu yavaşça,
ardından kocaman
gülümseyerek daha çok ağlamaya başladı.
Kızarmış gözlerine
kıyamayarak sesimi yükselttim
"Benim için bizim için yaşa Safir!"
Vazgeçme kendinden, pes
etme kolayca. Kim bilir
ne savaşların arasından
geçtin sen, bir kurşuna
yenilme. Bana sevmenin nasıl bir his
olduğunu öğret, beni sana inandır.
Beni aşka inandır.
'1049' 26.bölüm @Lolashiyu
