.

Sonra bir şeyler oldu ve biz büyüdük…

Düşünmeyi yazmayı çok seviyordum ve bir zamanlar çizerdim de fazla büyük hayallerim vardı ama nasıl gerçekleştireceğimi bilmezdim, tanrıyı aradım onu kaybettim sonra aşkı aradım ve onu da kaybettim en son da aile anlayışını kaybedince robot gibi hissetmeye başladım. Hiçbir şey heyecan vermemeye başladı korku, hüzün mutluluk, yarına dair ne varsa hepsi ellerimde kaldı. Bu düzenden kurtuluş yok kendim farklı yollardan kurtulmaya çalışırsam diğerine zarar vermiş olurum. Bu yüzden de ilk harcanan ben değilim son da olmayacağım muhtemelen. 

26 olmama az kaldı, yapmam yahutta yapamam dediklerimi yaptım. 

benim yaptığım bir çift gözün içinde bir evreni keşfetmekti… onun peşinden gittim, neye dönüşeceğimi bilerek, dönüşmekten korkmadan. 

dönüşmekten korktuğum insana korkusuzca dönüşmekteydim… 

sonra kalkıp bir şarkı açtım, düşündüm ve düşüncelerimden seni uğurladım ve seni dört yaşında bıraktım, biz çoktan vedalaşmışız bu yol da böyleymiş… aslında durmadan düşünmek kendimi yormak ve delirtmek ölümden çokta farklı değil, duygularımı öldürmeye karar verdim yani sen de olmayıver ne olacak ki…

Demek düşmanınım tamam o halde 

Kötülüğün de estetik kaygıları vardır 

Tetikteyken ellerin titrerse kendine ateş edersin.

Gereksiz anlamlar yüklüyoruz örneğin aile bağlarına, bazı insanlara, bazı anılara, bazı sözlere… cevaplar hiçbir zaman onlarda değil. Cevaplar insanların isteklerindedir, insanların bizden ne istediğini bilmemiz lazım.