Kumdan kalelerle kurduğu hayalleri yıkılıp o enkazın altında kalan ölü bir ruhtu benimkisi. Ne anlatabiliyordum ne saklayabiliyordum. Çıkmazlara sürükleyen garip bir çelişkiydi benimkisi. Sadece seyirci gibi oturup izlediğim bir hayat karşısında ne şansım olabilirdi ki ? Üzerimdeki ölü toprağını atıp canıma can katmıştım ve pes etmeyip hayallerinden vazgeçmemiş, kumdan kaleler yerine artık  beton taşlardan inşa ettiğim kalemde hayallerimle birlikte güvendeydim. Güçlü biri olarak yoluma devam edip yaşayacak ve hep öyle olacaktım. İşte şimdi beni kimse yıkamayacaktı.