Jestem niespokojną duszą. „Artystyczną" jak twierdzą znajomi. Potrafię spędzić cały dzień słuchając w kółko „Angels with dirty faces" zespołu Sum 41,  chodząc po mieście, lub siedząc na dachu i gapić się w przestrzeń. Zbieram chwile, pogrążam się we wspomnieniach i płaczę przy „Safe and Sound" oraz "If You Could See Me Now". 
            Rysuję, piszę, chodzę, śpiewam, rozmawiam. Żyję. 

            Mam silnie zakorzenione poglądy. Bronię swojego zdania i nie cierpię bierności. Staram się uczyć na błędach, pozostać osobą otwartą, ciągle szukająca nowych rozwiązań oraz doznań. Żyję w chaosie rzeczy, nienawidzę braku organizacji. (Choć nie powiem, że nie zdarza mi się odnaleźć w jej braku. Zdarza. I to często.) 

            Kocham deszcz, zapach czarnej kawy i ziemi po deszczu. Od dziecka czerpię zbyt dużą przyjemność z jazdy samochodem. Mimo introwertycznej mentalności ciągnie mnie do ludzi. Odnajduję spokój zarówno w lesie, na polu jak i między wszystkimi tymi znienawidzonymi wieżowcami. Mam niebywały sentyment do zimowych nocy przy kubku kakao i starego papieru. Ukrywam się w świecie kocy, za dużych swetrów, splątanych włosów i rozciągniętych bluz. Zarywam noce, wstaję o świcie, zasypiam w autobusie. Biorę na siebie za dużo lub nic. Uczę się żyć. 

            Wyzwalam się na bieżąco spod oczekiwań. Nie kieruję się tym czego chce społeczeństwo, przełożony, nauczyciel czy babcia, nie słucham trendsetterów i księży, nie ubieram się pod okiem niańki. Mogę wysłuchać opinii rodziców i się do niej dostosować, ale nie pozwolę pani z tramwaju czy panu w telewizji wykreować swojego wizerunku. Nie założę dłuższych spodni i nie zaplotę warkocza „bo tak wypada". Jeśli dla kogoś to za dużo, odchodzi. Czy mnie to rusza? Niezbyt. Mogę iść na kompromisy, przyznawać rację czy dyskutować, ale nie zmieniam się bo ktoś tego chce. Muszę sama mieć taką potrzebę.