Kendimi kandırmışım meğer hep güçlüyüm, umursamıyorum hiçbirşeyi diyerek. Oysaki herşeyi umursamış, her umursadığımı iz diye taşımışım. Yorulmuşum, bütün dünyayı koşmuşum da sanki ciğerlerimi patlatırcasına içime atmışım yorgunluğumu. Peki ne miydi farkettiğim, ben hep aslında çok yanlızmışım, küçükken babam vardı benim. En sevdiğimdi en güvendiğimdi, huzur bulduğum bir limandı o ama en güvendiğim liman en çok kırdı bu kalbi, affedemedi kalp, o limanı bir daha affedemedi. Herkeste onun boşluğunu doldurmaya çalıştı ama dolmadı ve büyüdüğünde anladı ki dolmayacaktı ve ben.. ve ben bir daha asla kimseye güvenemeyen kız... yalnızlığa kendimi bırakacaktım.