Ben Lady Merozvinia. Merozvinia: ne egzantirik bir isim öyle... Bazen kendi beynime hayran oluyorum, böyle cins cins şeyleri nereden buluyor acaba? Yıllardır bunu düşünüyorum ama cevabını bir türlü bulamıyorum. Biraz daha derine bakıldığında bu dünyadaki en mucizevi şey insan beyni. Bu yüzden insanlardan uzakta kendi beynimin içinde yaşamayı tercih ediyorum. Orada kendi dünyamı kurdum. Öyle bir yer ki beynimin içi, sanırım orası mükemmelliği de aştı. Hayatın dışında kalmayı seviyorum ve insan hayata dışarıdan bakınca içeriden göremediği pek çok şeyi görüyor. Yalnızlığı seviyorum ve bundan utanmıyorum veya yakınmıyorum. Çevremdeki çoğu insanda gözlemlediğim kadarıyla insanlar yalnızlığı bir eziklik, bir güçsüzlük olarak algıyor. Bu oldukça yanlış bir tutum, bence. Kendi başına yalnız kantine gidemeyen, sokakta yalnız yürüdüğü için utana sıkıla yürüyen, sırf sevgilisi yok diye sevgililer gününde evinden kapı dışarı çıkmayan insanların hiçbiri kendi başına kendi ayakları üzerinde durarak kimseye muhtaç olmadan hayatını keyfine vararak yaşayan yalnız bir insandan daha güçlü ve daha özgür olamaz. Niye bir Wattpad hesabım olduğunu bilmiyorum, niye hikaye yazdığımı... Kimsenin beni takip etmesi veya hikayelerimi okuması gibi bir amacım yok. Sadece yazıyorum işte...
Ruhumu ve beynimi özgür bırakmak için yazıyorum. Düşüncelerimi küçücük bir kafese hapsetmemek için yazıyorum ve sanırım bir de hayat dediğimiz zaman diliminin daha çabuk geçmesi için yazıyorum...

                                                                                         Bayan Merozvinia