༺𝖑𝖆𝖉𝖞༻

Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun. Heveslerim yorgun,  iyimserliğim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun. Benden sadece mecalsiz bir şey kaldı çok yorgunum.

Kısıktı benim sesim sigara içmekten, 
          öyle olmalı yani.
          Zira, gitme çığlıklarımı duymamış olmanın,
          başka bir izahı olamaz.

Bırak.
          Ne olacaksa oluyor zaten.
          Engel olamıyorsun,
          Tahmin edemiyorsun.
          Seçim yapamıyorsun.
          Herkesin haklı sebepleri oluyor, herşeyin sonunda.
          Çünkü ile başlayan cümleler kuruyorlar sana.
          Alışıyorsun…
          Hatta aldırmıyorsun.
          
          Sen beni unutabildin mi, bilmiyorum.
          Ben seni aramıyorsam, korktuğumdan.
          Biraz alıştığımdan,
          Biraz aldırmadığımdan,
          Biraz aldatılmışlığımdan.
          En çok farkında olduğumdan..

Doğru aptaldım ben 
          Her günü sanki geleceğin gün gibi hissederken 
          İnsanların o acırcasına sözde normal olan bakışlarıyla saçma sapan anlar yaşarken
          Senin benim adımı dahi unutmadı aptallığımın adı doğru aptaldım ben 
          Ama en çok da seni beklerken 

Sanırım bütün sanatçılar size
          âşık bayım,
          hangi şiiri okusam, hangi şarkıyı
          dinlesem hep sizi anlatıyor...

Yarım kalmış şiirlerim gibisin, 
          yaşanmamış çocukluğumsun anılarımda.
          Öylesine eksiğim sensiz.
          Öylesine sahipsiz.
          İşte bütün umutlara havlu attım gidiyorum.
          İçinde geç kalmışlığın çaresizliği,
          çocuklar gibi ağlıyorum.
          Ve gel gör ki, her damla gözyaşımda
          Yine seni arıyorum...

Gözlerin hiçbir zaman değmedi gözlerime ama 
          bakma bana öyle, 
          ilahi sesinle kulaklarımı kutsama,
          o ışıltılı gülümsemenle yüzümde ki tebessüm 
          sebebi olmana izin verme,
          vazgeçmek istiyorum 
          çünkü biliyorum,
          biliyorum benim güzel adamım; biz seninle
          imkansızların içerisinde doğmaya çalışan bir 
          çiçek gibiyiz...

Sen gönderdin
          O gün, o sağanak yağmurun altında saatlerce ağladım. Saçlarımda ki ıslaklığı, gözlerimde ki çaresizliği; titreyen ellerimi, buz tutmuş bacaklarımı unutmadım. Hiçbirini unutamadım. O günün gecesinde, otuz sekiz derece ateşle yatağımda onun adını sayıkladığımı da unutmadım.
          Bir umut bekledim, geri gelir diye. Tıpkı yıllardır beklediğim gibi bekledim. Bana; beni kirpik uçlarıma kadar seveceğini söylemişti. Ah sevgilim, şimdi onlar dökülüyor biliyor musun?
          
          Nerelerdesin? Söyle bana, yoruldukları zaman nereye gider âşıklar?
          
          İntihar etmek için atladığı suyu çok soğuk bulup, yeniden kıyıya ulaşmaya çalışan bir adam gibi iyileşmeye çalışıyorum. Lakin sen, bir anda gelip kurulu her şeyi bozup, darmadağın edip gidiyorsun. Terk ediyorsun beni. Ve ben sonsuz düzlükte bir küçücük, silik nokta gibi eriyip gidiyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından bilmiyorum. Kayboldum galiba ama öyle sokakların, şehirlerin, binlerce kilometre yerlerin arasında değil. Beynimin içinde, dönüp dolaşan binlerce düşüncenin içinde kayboldum.

biliyor musun, her şeyden haberim var ama bazı şeyleri bilmek istemiyorum...

Sonuçta beni uçurumdan atsan, düşene kadar aklımdaki tek şey sırtıma değen ellerin olurdu..