Ladyavacado_

Neden boyle olmus her şey? Biraz garip hissettiriyor. Burasi bile değişik hislerle dolu. Eskiden hep ben olurdum. Ben, ben ve ben. Şimdi neredeyim? Içinde olduğum her yer buram buram ben hissettirmeli. Degil mi? 

Hislendim yine... O kadar, o kadar güzel bir şey ki hissetmek. Kalbimdeki sızı her şeyi güzel kılıyor 

Order me around like that and I'll beg for you even more. 

İyi misin nerelerdesin

Kendimi özledim

Benim biraz kendime ihtiyacım var. Neden bu utanmalarım? Benliğimi unutuyorum. Birkac kelime sadece hasre kaldığım. Katlanılmaz bir hal almaya başladı ki bu yüreğimdeki ağırlık geçmiyor. Sızlatmıyor, nasıl da rahatsız edici bir varlığı var, acıtmıyor canımı. Acıdıkça yaşarım ben, hissetmemin sebebidir sızılar ama olmuyor, sızlamıyor kalbim. Hasret kaldım kendime. Hissetmeye ihtiyacım var.

Her şeyin arka arkaya gelmesi bana eskiyi hatırlatıyor. Durup dururken bir anda aklima gelmen ve iki gun sonra hikayemi begenmen. Neden begendin ki? Biz oylesine arkadaslar degiliz. Seni bu kadar anmam ve bunlarin bir anda olmasi beni dusunduruyor. Belki de.... Birbirimize ihtiyacimiz vardir diyesim geliyor ama bilmiyorum. Gercekten utaniyorum 

Dusunmek istemiyorum bunu. Hicbir zaman da sorgulamadim ama simdi biraz  dusunelim. Bu ask degil, degildir diye dusunuyorum cunku ask boyle olur mu ki? Bilmiyorum hic aşık olmadim ama herkesin aska dair bir dusuncesi var ve etrafımdaki kimse hayal ettigim kavrami aciklamiyor. Ve ask gecermis. Bence gecmez ama bu ask degildir ki. Hic o yönden bakmadim, bakmak da ayip geliyor. Cunku ben biseksuel olsam da sen degilsin ve de hicbir zaman böyle dusunmedim. Ama anlamiyorum cidden. Ask bile geciyorsa benim bu kalbim neden boyle olmus? Gecmiyor ki, gitmiyor yani. Sanki evlenip cocuklarim olsa bile hep kalacakmis gibi. Bu nasil bir sevgi, baglilik mi, takıntı mi bile demicem çünkü degil. Takintili oldugumu biliyorum ama bu hisler takinti degil ama ne olduguna anlam veremiyorum, ne olabilir ki

Seni arayıp saatlerce ağlamak istiyorum. Yadırgamazsın, degil mi? Sana yazamadigim seyleri buraya yaziyorum. Aslında sana yazar gibi değil de, hissettiklerim. Gitmiyor ki kalbimden bu duygular. Gitti sanmistim gercekten. Gercekten bitti sanmistim hepsi. Cunku....  Düşünmüyorum, gerçekten düşünmüyorum çünkü kendimi korumak zorundayim. Zarar gördüğümün farkındayım ve bu yuzden bir kalkan gibi bir sey var. Ama ben anlamiyorum, kalbimi aciyla da olsa mutlulukla, huzurla da olsa bana hissettiren tek kisi sensin. Nasil oluyor bu? Alışkanlık değil, biliyorum. Yillardir hicbir donut almadan bekledim sadece iyilesmeyi, bu mantikli degil. Aliskanlik olsa gecerdi. O zaman neden hic dusunmezken aklimda beliriyorsun? Gozumun onune geliyorsun hem de. Güzelliğin dumura ugratiyor beni. Hos degil, gercrkten degil. İnanmak istiyorum. Hayatına devam ediyor musundur? Bilmiyorum. Ben edemiyorum sanirim. Cunku birileriyle konusuyorum ve etkilensem bile fark ediyorum ki hicbir zaman sen olmayacak kimse. Bu cumleyi cok seviyorum. Kimse yerini tutmuyor. Özel geliyor. 

Bencilce geliyor biraz, sana kızamıyorum. Ama olsun, bencilce iste. Yalan söylemiyorum diyorsun ama sevseydin goze almaz miydin her seyi? Suanda sevmiyor olabilirsin ama ben hazırdım, o kadar cok hazırdım ki seni sevmeye alışmıştirdim kendimi tekrar butun o duygulara, 3 gün sürdü degil mi? Sarhos gibi gezdim. O kadar keyifliydi ki kalbimden yayilip bütün vucudumu kasindiran o tatli sızı. Ben sevmeyi seviyorum, takıntı mi? Belki evet. Ama seviyorum iste, yasadigimi oyle hissediyorum. Simdi de kayboldum iste. Son 2 yildir oldugu gibi yasamaya devam etmeye callisiyorum ama hissetmeden yasamak da normal degil. Takıntım oldugunu soyleyip psikologa git diyorlar ama hissiz yasamanin dogru oldugunu söylüyorlar. Bunun neresi doğru?