Που λες, διάβαζα τα κεφάλαια που έχω προλάβει να γράψω για το βιβλίο μας. Και ξέρεις κάτι, μου λείπει το τότε. Το πως ήσουν μαλάκας, αλλά όχι με την κακή έννοια. Τότε που μου έδειχνες ότι σου αρέσω αλλά με έφτυνες και λίγο, τόσο όσο για να κολλήσω. Τότε που δεν μου έλεγες ψέματα, που δεν με είχες απατήσει και που δεν μου ερχόταν κανένας άλλος στο μυαλό πακέτο με εσένα όταν σκεφτόμουν εσένα. Τότε που είχα κάνει την λίστα με τους “μελλοντικούς γαμπρούς” και πάντα ήσουν στην πρώτη θέση. Εννοείται βέβαια δεν το ήξερες γιατί σου είχαμε βγάλει παρατσούκλι.
Μου λείπει το πως ήταν την πρώτη φορά που ήρθα σπίτι σου. Είδα πώς με κοιτούσες. Έβλεπα ότι με ήθελες. Ήθελα να με φιλήσεις. Δεν το έκανες βέβαια. Καλύτερα που δεν το έκανες. Γιατί έτσι είχαμε μία αφορμή να ξαναβγούμε μόνοι μας.
Δεν ήξερα ότι θα συνέβαιναν τόσα. Ότι μπορούσα να νιώσω τόσα πολλά πράγματα για κάποιον. Καλά και κακά, δυστυχώς.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν μου αξίζεις, ότι μου αξίζουν καλύτερα. Αλλά μπορείς να γίνεις το καλύτερο για μένα, έτσι δεν είναι? Ή μάλλον απλά ελπίζω και είναι όλο ένα άπιαστο όνειρο. Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Όσοι απατάνε, θα το ξανακάνουν. Όσοι λένε ψέματα, θα το ξανακάνουν. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια την οποία δεν θέλω να πιστέψω. Προτιμώ να ζω στο ροζ μου συννεφάκι, κι ας τα ξέρω όλα τα παραπάνω.
Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει γιατί σε αγαπάω τόσο πολύ που απλά δεν μπορώ να σε αφήσω, κι ας λένε “αν αγαπάς κάποιον, άστον να φύγει”. Ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να το κάνω για να δω αν θα γυρίσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν το ξέρω. Θα γυρνούσες σε εμένα ή θα πήγαινες σε άλλη? Ή ακόμη χειρότερα σε εκείνη που ξέρεις πόσο θα με τσούξει.
Ίσως μείνουν αναπάντητα αυτά τα ερωτήματα, ή ίσως έχουν ήδη απαντηθεί και απλά δεν θέλω να το συνειδητοποιήσω. Είναι αυτό που έλεγα πριν για το ροζ συννεφάκι.
Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει εσένα κι ας μην είναι το τραγούδι μας. Αλλά το λατρεύω όσο λατρεύω εσένα. Rio vs THe XX - Mia NyxtA pOu t'AsteRi Mas laMpei oSo KaNeNa
