İL🌙DA

Seni sığdıramayan kalbime mi küseyim, yoksa bir türlü vazgeçemeyen bana mı? Bedenimdeki yaraları görüp ruhumdaki yaraları görmek istemeyen en yakınım dediklerime mi, bu yaraları açmalarına izin veren bana mı küsmeliyim? Sahi, hangi birini sayacağım ki. Küsüm ben. Fazlaca da kırgın. Aşkını bulmuş onca insana inat beni sana kavuşturmayan bu dünyaya kırgınım bi kere. Birlerce anı var zihnimde. Biliyor musun, ben ilk defa sevildiğimi hissetmiştim. Ama gerçekten hissettim. Aslında ne güzelmiş sevilmek… Birine evim diyebilmek. Güvenip sırtını dayayabilmek. Yanında çocuk olmak. Huzurlu hissetmek… Sonra işte bir gün, yer edilemediğimi öğrendim kalbinde. Böyle, nasıl bir his biliyor musun. Sanki üstüne toprak atıyorlar ama sen yaşıyorsun. Yaşıyorsun da yaşıyorum demeye mecalin kalmamış gibi… Öyle işte. Ama üzülme be sevgilim. Olsun. Ben seni yüreğinden öptüm sen de beni toprağımdan öpersin… Ödeşiriz

Ben ilk defa birinin beni gerçekten sevdiğine inanmıştım. Ama o da yalanmış

Üzülme, ben senin yüreğinden öptüm.
          Sende beni toprağımdan öpersin. Ödeşiriz :)

Karanlıklar ardındayım.
          Duyuyor musun sesimi?
          Göğsümdeki kaybedişlerin savaşı, edebi izler bıraktı ruhumda. 
          Acısı yükseldi gökyüzüne, gördün mü?
          Bir türlü öğrenemedim ben pes etmeyi hâlâ.
          Sahi, sen nasıl kolay bırakabildin?
          Benim bir başkasına gözüm değince bile kalbim sızladı.
          Peki sen nasıl dokunabildin başka tenlere?
          Sana yapılan ihanetin acısı ağır gelmişti omuzlarına.
          Bana nasıl yükleyebildin aynı acıyı? 
          Elinden tutmamı istemiştin.
          Madem yarı yolda bırakacaktın ellerimi, neden tuttun?
          Herkes sırtından vurmuştu seni. Ben ise herkese inat yanında olmak için çabaladım.
          Her şeye rağmen bu kadar kolay mıydı itmek?
          
          İçimdeki inancı sardım bir beze, gömdüm toprağa. Güvenmek mi? Bir daha asla…
          
          

Bugün ben serin suların söndürmeye yetmediği derin yangınlardanım. Kül olup uçmasını bekledikçe daha da harlanıyor, bir türlü sönmüyor bu yangın. Zihnimde dilime varamayan kelimeler heyezan olarak yankılanıyor. Bu yankı deli ediyor beni.  Var olmak ile yok olmanın arasında ki ipe salıncak kurmuş sallanıyorum. Yangın, zihnimde ki heyezanla iş birliği yapmış. Bitmiyor ikisi de. İradesi çatlak zihinlere vesvese veren şeytan gibi kulağımın dibine gelmiş sorular soruyor içimden bir ses. Cevabını benim de bilmediğim sorular bunlar. Hatta belki de hiçbir zaman bilemeyeceğim. Sanki saklamaya çalıştığım çelişkiler daha da çok artıyor fısıltılardan sonra. Bedenim benim bedenim değil gibi artık. Zihnim? Tanımıyorum. Duygularım? Onları görmeyeli uzun zaman oldu ama öfke hep yanımda. Hiç bırakmadı beni. Diğerlerini de unutalı çok oldu zaten... Yine cılız sırtımda bir sürü ağırlık. Yine görülmüyorum. Yine bakmıyor kimse. Yine sığmıyorum. Sığdığımı düşündüğüm tek bir yer var. Orada da barınamıyorum. Yine ne yapacağımın bilinmezliğiyle boğuşuyorum.  Sahi ne yapacağım ben?

  
          
          
          
          
          
            Söylediği sözlerin feryadı kalbime dikilmiş kâğıttan kentlere
          
           doğru esti. Kâğıtlar devrildi, kent yıkıldı. Sadece ağlayan bir kız 
          
           çocuğunun hıçkırık sesi kaldı geriye. Kötülüğün sebebini 
          
           şeytana bağlamıştık. Kimse içindeki insanın kötü olabileceğini 
          
           düşünmemişti. İçimdeki iyi ve kötünün savaşıydı bu. Benim 
          
           savaşım. Ve o.  Bir ezginin içinde çağlayan her notanın   
          
           kuşandığı en sancılı müziğin sesiydi, O'nun adı. Ve ona 
          
           diyebileceğim tek şey: Özür dilerim...
          
          
          
                                                                          İlayda 

Yaralar açıyordum başka ruhlarda. Bakışlarımla, sözlerimle, bazen de dokunuşlarımla... Ama mutlaka hayatıma aldığım her insanda benden bir yara vardı. Sonra o yaradan öpmek istiyordum. İyileştirir düşüncesiyle. Ama benim öptüğüm yaraların kabukları çatlıyor, aralarından kan sızıyordu. Olmuyordu. Bir şeyleri yapamıyordum. 

İçimde ki hasretin dinmediği bir vakit,  bu vakit. Özlem, beynimde ki alfabelerin arkasına saklanmış sinsi sinsi sırıtıyor. Hayat tüm renklerini yitirdi , her duygu yok oldu da geriye sadece özlem denilen duygu kaldı sanki. Her şey bir yarım kalmışlığın içinde ben ise bir yok oluşun... Hasret koca bir kor olup çöküyor ruhuma, yandıkça yanıyor, yandıkça acıtıyor. Ve özlemin açtığı bu ateş yandıkça ruhumu küle çeviriyor... 

Kimsesi kimsesizlik olan bir kadın. Teninin altına adamı sakladığı için  derisine attığı dikişler tutmadı bu yarayı. İntiharına tanık olduğu hayalleri, cinayetine göz yumduğu hisleri, adama sakladığı yaralı kalbi ve kaç ceset barındırdığını bilmediği izbe ruhu.  
          
          Koşarak gitseydi bir uçurumun kenarına. Tam da gün batarken. Teslim etseydi bedenini esen rüzgâra. O zaman bedeni kavuşur muydu toprağa? Ruhu dans eder miydi hayal ettiği gökyüzünde? 
          
          Peki ya hep peşinden koştuğu mutluluk bu sefer bulur muydu onu?

           Gülecek, gülümseyebilecek veyahut sadece bakacaktım. Fakat asla ağlamayacağım. 
          
          İçime ağlarım.
          
          İçim okyanus olup, hapsettiğim hüzünleri boğup cesetlerini kıyıya vurana kadar içime ağlarım...