Fanfic 1:
Samen met myn beste vriendinnetje Selma gaan we naar het concert van de jongens. Eindelijk, we hebben er al zo lang op gewacht. Om 9 uur begint het concert. ' ' 'Ohnee' gilt selma 'het is al 4 uur. We hadden de bus van half 4 moeten hebben'. We pakken onze spullen en rennen naar de bushalte. Waarom ? Waarom moest myn vader nou net vandaag naar het buitenland? Waarom heeft hy niet gewoon zoals selma's vader een normale baan bij de Ikea.. Dan had hij ons gewoon kunnen brengen zoals beloofd. Gelukkig zijn we net op tijd voor de bus, we stappen in , gaan naast elkaar zitten en praten de hele busreis over het komende concert. Als we er bijna zijn stopt de bus bij een halte en er stapt een jongen binnen. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden, hij lijkt zoveel op Beau. Ik voel
mijn hoofd langzamerhand roder worden en de tranen in mijn ogen opzwellen. Ohnee Lindsay, je gaat niet huilen in de bus om een jongen die je niet eens kent. Selma ziet het, en fluistert in mijn oor: 'Lindsay, hou je hoofd erbij, je gaat naar de jongens, hij lijkt op Beau maar het is hem niet. Dus hou je hoofd omhoog lieverd, want dit is niet de jongen die je hart brak.' Oke zeg ik 'ik hou op, ik ga naar de jongens, ik zou vrolijk moeten zijn.'
Later draait de jongen zijn hoofd onze kant op & vraagt of hij ergens mee kan helpen en waarom ik huil. 'ze huilt niet' zegt selma heel zelfverzekerd. Maar terwijl zij dat zegt kijk de jongen mij aan met zijn grote blauwe bezorgde ogen, en ik krijg er alleen stotterend uit: ' je doet me heel erg denken aan iemand waaraan ik liever niet denk, iemand die ik liever wil verbannen uit mijn gedachten, maar hij blijft plakken bij alles wat ik doe, hij wil niet weg. Hij zit vast op een plek waar hij niet zo moeten zitten, mijn hart, nouja op de plek waar dat kloppende ding zou moeten zitten. Maar daar zit nu een lege holle zwarte plek. 'Dan sla ik mijn handen voor mijn mond, wat zeg ik nou allemaal, aan een wildvreemde jongen die ik nog nooit heb gezien. 'sorry, oh ik ken je niet eens, het floepte er zomaar uit' fluister ik. 'het geeft niks 'zegt hij 'ik ben Luke en het lucht vast op om alles te vertellen aan een vreemde, het is oke'. Dan stopt de bus en tikt selma me aan dat we uit moeten stappen. De jongen knipoogt en duwt een briefje in mijn hand en zegt: kom hier alletwee en geef me eerst een knuffel voor jullie vertrekken. 'Nou nou brutale hottie zegt Selma, maar toch geeft ze hem een knuffel.Ik sta daar maar een beetje te kijken, terwijl ik een tikkeltje jaloersheid voel. Daarna komt Luke naar me toe lopen, en hij knuffelt me. Ik sluit mijn ogen en begraaf mijn hoofd tussen zijn schouder en nek in. Hij ruikt zo lekker, ik wil eeuwen zo blijven staan. Hij is zo vertrouwd, het is net of ik eindelijk een klein hartje weer zachtjes voel kloppen. Ik laat me meevoeren met zijn geur en mijn gedachtes tot Selma me tikt op mijn schouder en verteld dat we echt moeten gaan.
We rennen de bus uit en opeens word ik weer vrolijk. 'omg Sel, besef je dat we bijna de jongens zien en de fansigning hebben en het concert en omg, je gaat sowieso je best doen voor Nialler want je vind hem zo leuk en jullie horen gewoon bij elkaar.'
