Merhabalar, içimi dökmeye geldim. Okumak veya cevap yazmak zorunda değilsiniz kesinlikle. Öncelikle onu belirteyim ❤️
Şanssızlığa inanır mısınız ? Ben inanıyorum. Gerçekten, bakın abartıyor değilim gerçekten kendimi bildim bileli şanssız biriyim...
Beni iyi tanıyanlar bilir neden şanssızım dediğimi, ki sıkça tartıştığım toksik ailem bile şahit...
Buraya yaşadığım tüm şanssızlıkları yazardım ama kanıta gerek yok. Ayrıca hatırladıkça kötü hissediyorum...
Pazar gününden beri hastaneye gidip geliyorum. İnanılmaz bir karın ağrısı, şiddetli istifra derken safra kesemde iltihap olduğunu öğrendim. Yatış verdiler 24 saat serum tedavisi aldım. Perşembe akşamı eve geldim yani bunu yazdığım vakit Cuma sabahı 6:30
Her neyse, safra kesemde taş ve kum varmış, bir buçuk ay sonra ameliyat yapacaklarını söylediler kanım dondu... Belki bunu söylememem gerekir ama, iplerin koptuğu yer; yanımda yatan diğer hasta teyzenin ameliyata giderken el sallayıp masada kaldığını öğrenmem oldu...
Zaten günlerdir hastayım, ağlıyorum, bitkinim, uyuyamıyorum... Ameliyatın korkusu tüm vücudumu sardı...
Bunun yanı sıra yiyeceğim içeceğim şeyler sıkı denetim altında olmalı. Full sıvı tüketip basit bir et yemeğini bile püre şeklinde yemem gerekiyor. Benzetmek gibi olmasın ama kıvamı, tam anlamıyla ödül maması ve asla iştah açıcı değil. Allah kimseyi mecbur bırakmasın...
Gece uyandım ve hıçkıra hıçkıra ağladım. Psikolojim kaldırmıyor artık. Herkes gibi ben de acı çektim, çekiyorum, aile problemleri vs. devam ediyor... En kötü günlerimde hep ö*meyi diledim, hem de yıllarca... İ**iharı düşündüm sürekli...
Fakat birkaç ay önce yıllardır süren bu depresif ruh hâlinden sıyrılmak için okumaya, yksye çalışmaya karar verdim. Bu ülkede okumanın faydası yok ama niyetim kendime bir uğraş bulmaktı...
Tam başlayacakken ciddi bir sağlık problemi yaşamam, beni derinden sarstı...
