Lokman Kaçar

Çocukken
           üst üste taş koyup oynardım
          Şimdi;
          Dert üstüne dert koyup üzülüyorum 

Vedalar acıtsa da, bazen gitmek gerekir. Ama en güzel gitme şekli ölümdür...

Dünyaya bir kasket edasıyla bakarım 
          Kaldıramam ki kasketimi 
          Senin yokluğunu fark edeyim 
          Kalbim terk edilmiş bir çocuk parkı 
          O çocuk parkına ne benim mahallem çıkar 
          Ne senin semtin çıkar...

Ben seni sevmesine severim de 
          Memleket buna hazır değil 
          Bütün mısralar eksik 
          Sadece senle tamamlanır...

Akşam erken çöker mapusane ye 
          Bu her daim böyledir.
          Ejderha olsan fark etmez ne kavgada ki mahirliğin 
          Ne çatal yürekli bir civan 
          Pert oluşan hiç bir şey kar etmez 
          Seni alıp götüren ince hasretime
          

Hayatımda yaptığım en büyük israf, hak etmeyenlere verdiğim değer.