Stąpam w pustce, w której niebo upadło i rozbiło się w drobny mak, a jego lodowate odłamki kaleczą moje nagie stopy. Nie mogę jednak upaść, bo wtedy nie tylko one będą krwawić. Muszę dalej posuwać się naprzód, mimo rozdzierającej agonii, mimo tego, że ta droga wiedzie bez końca.