Sonra anladım ki görebildiklerinden çok göremeyip hissettiği ne varsa, onlar yaşatıyor insanı. Sarılma neticesinde vücudun beyne, beynin kalbe ne salgıladığı ve buna ne dendiğiyle ilgilenmiyorum. Bedenim ruhuma kavuşmuş gibi oluyorum. Elimin elini bırak tutmasını, değmesinin dahi kalbimin ritmine bu denli zoru varken, hangi bilimin adamı ya da kadını açıklayabilir ki bunu? Gözün ne bilsin bakmanın bende bin anlama dönüştüğünü. Sorsan retina, göz bebeği, göz merceği... Peki ya göz göze gelince gözümün başka bir şey göremiyor olduğu gerçeği? Gel de anlat. Anlamak için söylemiyorum, gel diye söylüyorum. Başkasının lafını dinlemem. Bekliyorum. Hadi, gel de anlat...

Belki de bana diye sana üflenmiştir ruhum.
Başka açıklaması olamaz sana sarılmanın
Bu denli yaşatan ve öldüren bir şey olmasının.