"თუ გაზაფხული მოვა" გააგრძელეო, მთხოვეთ. მართლა ბევრი ვიფიქრე, რამდენად ღირდა და აი, გავრისკე. :დდ ვცდილობ, ყველაფერი გავითვალისწინო და ამას მიაქვს ცოტა დიდი დრო, თუმცა გპირდებით, მალე გამოვაქვეყნებ მეორე ნაწილს. ესეც ნაწყვეტი ახალი ნაწილიდან... <3
"უყურებდა ლუკა დახურულ კარს. უყურებდა და გულაჩქარებული საკუთარ თავში ეძებდა გაბრიელს, კესოს, თორნიკეს. ეძებდა და საყვედურობდა. "მე?! მე მანდობ ცოლ-შვილს, თორნიკე?! მკვლელს, შეშლილს... მე..? შენ რა ადამიანი ხარ, თორნიკე... მე?! მე როგორ მადანაშაულებ, გაბრიელ?! ზურგს როგორ მაქცევ, გაბო?! შენ რა მეგობარი ხარ..." ისმოდა ხმა ლუკას გონებაში და დევდარიანი საკუთარ თავს პასუხს ვერ სცემდა... საყვედურობდა წარმოსახვით ადამიანებს და ეს უფრო უბინდავდა არეულ გონებას.
რომ გამოფხიზლდა, უკვე კედელს იყო აკრული.
ქვემოთ ჩაიხედა.
"რას აკეთებ, ლუკა?!" საკუთარ თავს შეეკითხა დევდარიანი. და მის გონებაში თორნიკეს ხმა გაისმა: "შენ კესოს დახმარება გჭირდება".
და ლუკამ კესოს ოთახის ფანჯარა გააღო."
