Lunefsu

Sikerim aşkını yazsana

Lunefsu

yokluğunda o kadar boğulmuştum ki bana ihtiyacı olan insanları göremedim sana bencil derken ben de sevdiklerine bencillik yapmışım bilmeden ihmal ettiğim ve asla kotu bir psikolojide olduğunu bilmediğim yakın olduğum insanları neden o durumda bıraktım vicdanındayım şimdi ki çoğu en zor zamanımda yanımdaydı kime kötü davranışlarından yargıladıysam aynısını yaptım kötü bir insan olmadığını düşünür her insan zaten depresyonda olduğum zamana dair hiçbir şey hatırlamıyorum kötü ruh halim haricinde kimseye anlatamadığım şeyler oldu en yakınıma dahi dayak yedim söyleyemedim evdeki huzur zaten kaçıktı kaç kez sinir krizi geçirdim nefes alamadım boğuluyorum sandım her şey üst üste geldi önce sen gittin sonra ben o kadar kötüydüm ki arkadaşlarımdan istemeden uzaklaştım hem yine dışarıya her boku anlattım susamadım hem de o kadar sustum ki bir kere anlattığım bir şeyi tekrar tekrar anlattım ama hiç anlatmadığım şeyler benle kaldı hala da içimi dökemedim döksem nolur herkesten uzaklaştım kendimden de sadece ağladım her gün ve sorun sen değildin çok fazla şey vardı babamın sinir krizlerinden o kadar mağdur kalıyorduk ki tüm ailece önceden böyle değildi ben haketmedim bunu annemle aram hep bozuktu zaten babam var en azından diyebiliyordum ama bir baba kız çocuğunun ne kadar yanında olabilir onu ne kadar tanıyabilir ev halkının resmen bana nefret kusmasını dinledim her gün okula gittim sadece uyudum bazı günler hiçbir şey yemedim bazen saçlarımı yoldum kendime vurdum kendime zarar verdim lise hayatımda ilk kez düzgün bir yıl yaşıyordum derslerim iyiydi sevgilim vardı ailemle fena değildik arkadaşlarımla aram iyiydi ve benim korktuğum şey 12. sınıfta bunları kaybetmekti ama ona kalmadan oldu bir çoğu şimdi iyiyim az çok kendimi buldum kimsenin okumayacağı panoya da ergen hisleri dökmek Mart Nisan ı falan anlatmak çok güzel hissettirdi cidden