Tek varlığım Satırlarım.. Karanlıktan Korkuyorsan Onun Yanında Olmayı Denemelisin. Ayın On Beşi Karanlıksa On Beşi de Aydınlıktır.
---
Bu son ayrılık saatinde niçin hakikatı saklamalı? Bu okumayacağın defteri ben senin için yazdım Kamran. Evet, ne söyledim, ne yazdımsa hep senin içindi. Yanlış, çok yanlış bir iş tuttuğumu bugün artık itiraf edeceğim. Ben her şeye rağmen seninle mesut olabilirdim. Evet, her şeye rağmen seviliyordum, sevildiğimi de bilmiyor değildim ; fakat bu bana kafi gelmedi, istedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile - çünkü buna imkan yok- ona yakın sevileyim. Bu kadar sevilmeye benim hakkım var mıydı? Zannetmem, Kamran. Ben küçük, cahil bir kızım. Sevmenin, kendini sevdirmenin de bir yolu var, değil mi Kamran? Halbuki ben bunları hiç ,hiç bilmiyordum. Senin Sarı Çiçeğin - taş atmak için söylemiyorum Kamran, inan bana, madem ki seni mesut etti, ben hayalimde onunla barışıyorum- kim bilir ne cazibeli bir kadındı? Kim bilir sana ne güzel şeyler söylüyor, ne güzel mektuplar yazabiliyordu? Ben, belki senin çocuklarına , çocuklarımıza iyi bir anne olacaktım. Bu kadar.
Kamran, ben seni sevmesini , senden ayrıldıktan sonra öğrendim. Hatta yaptığım tecrübelerle, başkalarını sevmekle sanma sakın. Gönlümün içindeki ümitsiz hayalini sevmekle...

   Zeyniler Mezarlığı'nın karanlığında, rüzgarın sabahlara kadar haykırıp ağladığı uzun gecelerde, çekçek arabalarının ince sesli, yanık çıngıraklarının titrettiği boş sahralarda, söğütlük bahçelerinin ılık iğde kokularıyla dolu yollarında, ben hep seninle yüz yüze, senin hayalinin kollarında yaşadım.

Sevdanın hiç biri, bu dul kadın ruh ve vücüdunun benim kadar hırpaladığını , yıprattığını zannetmiyorum.

  Kamran, biz asıl bugün birbirimizden ayrılıyoruz. Ben, asıl bugün dul kalıyorum... Bütün olan geçen şeylere rağmen sen yine bir parça benimdin ; Ben Bütün Ruhumla SENİN...

ÇALIKUŞU / 479- 480

Tumblr : http://umutyokjeremy.tumblr.com/   
Twitter : https://twitter.com/ebe_