Hayat... Dudaklarımın arasından usulca döküldü bu kelime. Anlamını yitirmiş birer obje haline gelmişti benim için. Doğduğum andan itibaren öleceğim güne kadar yaşayacağım günlerin birleşmiş bir kümesiydi. Evrenseldi. İçerisinde barındırdığı acı, hüzün, ihanet, pişmanlık, korku, nefret ve öfke kümeleri ardına kadar doluyken; mutluluk hayat kümesinin dışında bomboş kalıyordu nedense! Hepsi tek bir noktada kesişiyordu. Ben! Hepsinin tam ortasında kalmış her birinde birer parçamı bırakıyordum. Bölünüyordum, parçalanıyordum. Tükeniyordum belki de. Bu yüzden böylesine anlamsız geliyordu hayat bana. Bu yüzden mutluluğa yetemiyordu ruhum. Belki de bu yüzden yaşayan bedenimde ölmüş bir ruh hapsolmuştu... Çırpınan yüreğimde kalan ufacık umut kırıntıları ile yetinmeye çalışıyordum. Yetmiyordu! Kırıntılar ruhumu doyurmuyordu artık. Gençliğimin baharını çiçeklerle süslemek, mavi gökyüzü altında güneşin sıcaklığını hissetmek istiyordum. Kötü olan her ne varsa uzaklaşıp, uçurtma uçuran o masum çocuk kadar mutlu olmak istiyordu ruhum. Ördüğüm yüksek duvarları aşıp, zincirlerimi kırıp özgürce mutluluğa koşmak istiyordum. Nefes almayı unutacak kadar sevinmeyi, yaşamanın ne kadar güzel bir şey olduğunu düşünecek kadar çok âşık olmak istiyordum. Düştüğü zaman korkmadan yeniden ayağa kalkan o güçlü cesur kız olmak istiyordum. Kendimle savaşıyor, tabularımı birer birer kırıyor, kabuğumdan çıkmaya hazırlanıyordum.

Zaman ardı sıra koşarken, ruhumla birlikte büyüdüm. Kendimle savaştım, tabularımı kırdım, kabuğumdan çıktım.